Nýjar kvöldvökur - 01.05.1912, Blaðsíða 14

110
NÝJAR KV0LDVÖKUR.
ofan í framkjallarann og sáu brátt, að þar var
ekkert um að vera, þeir fóru að dyrum innri
kjallarans og heyrðu nú þaðan innan frá sama
hljóðið aftur, svipað og tómri tunnu væri velt
eftir gólfinu. í þvf bili að Busk lauk upp hinni
þykku eikarhurð, sem var fyrir innri kjallaran-
um, slokk'naði ljósið af dragsúgnum innan frá.
»Sakar ekki, það er ljós þarna inni,«
sagði Busk, og Lynge kom einnig auga á Ijós-
týru langt inni í kjallaranum. F*eir læddust inn
í innri kjallarann, en voru skamt komnir er þeir
hrukku saman við smell að baki sér, hurðin
hafði skollið afur, og í sömu svipan kom öl-
tunna veltandi eftir gólfinu á móti þeim. Busk
hljóp til og hratt aftur upp hurðinni. Regar þeir
vinirnir fóru aftur að litast um í kjallaranum,
bar þeim það fyrir sjónir, er vakti hjá þeim
undrun og geig. Innarlega í kjallaranum sáu
þeir að stóð ljósker, sem bar daufa birtu um
kjallararúmið, og inst inn í horni, þar sem vant
var að hlaða upp tómum tunnum, sáu þeir
standa háan mann hvítklæddan, sem var að
velta síðustu tunnunni úr horninu.
sÞað er Mikkelsen,* sagði organleikarinn
og aftraði Lynge að fara nær, »bíðum við og
sjáum hvað hann hefst að.«
Hvítklæddi maðurinn gaf því engan gaum,
þótt hurðin hefði verið opnuð, heldur tók digr-
an járnkarl, sem lá þar, og fór stynjandi að
brjóta upp steinflísar í gólfinu. Jafnskjótt og
hann hafði brotið upp gólfið, kom í Ijós að
að holt var þar undir, og Mikkelsen — því að
það var hann, sem brotið hafði upp gólfið —
laut niður og seildist ofan í holuna og tók
þar upp gamlan og sterklegan trékassa. Busk
stökk þegar að honum og greip kassann af
honum og rétti Lynge.
»Taktu við,« sagði hann, »karlinn gengur
í svefni, hér er víst ekki meira niðri.« Svo
greip hann þétt í handlegginn á Mikkelsen og
sagði í ákveðnum róm: »Nú förum við í rúm-
ið, karltetur.«
»Ójá, í rúmið,« stundi gamli maðurinn og
augu hans störðu uppglent stefnulaust út í loft-
ið. Með fálmandi hendi vafði hann rekkjuvoð-
inni þéttara um sig og fylgdi Busk mótþróa-
laust. »það er hér nálægt stigi upp'í herberg-
ið hans,« sagði Lynge og tók ljóskerið til þess
að lýsa þeim að stiganum. Eftir Iitla stund var
Mikkelsen lagstur fyrir í rúmi sínu, og einn af
bakarasveinunum var fenginn til að vaka yfir
honum, til þess að hann færi ekki fleiri ferð-
irnar ofan í kjallarann þá nóttina. En vinirnir
hröðuðu sér upp til jómfrú Didriksen, sem sat
hálfdauð af hræðslu uppi í herbergi húsbónda
síns.
Meðan þeir voru að ná lokinu af kassan-
um sögðu þeir henni hvernig á þessum nætur-
umgangi hefði staðið. Pegar lokið náðist af
kassanum kom í Ijós, að allmikið var af skjöl-
um og peningum í honum. Busk leit á eitt
skjalið og sagði: »Retta eru eins og mig grun-
aði, hin töpuðu auðæfi.«
»Og hér er kvittunin hans Jockumsens
gamla,« sagði Lynge sigri hrósandi. »Nú má
hann koma og reyna fjárnámið.«
Jómfrú Didriksen viknaði mjög í huga;
bæði af því að peningarnir voru fundnir, og
svo af því, að nú hafði hún fulla vissu fyrir,
hvað það var, sem hún hafði heyrt og séð,
og að það var ekkert yfirnáttúrlegt. Hún fór
nú niður og kom að vörmu spori upp aftur
með rjúkandi púnsskál, til þess þeir hefðu eitt-
hvað að hressa sig á, vinirnir, meðan þeirværu
að grúska í hinum nýfundnu skjölum. Gamalt
skjal, sem þeir fundu á kassabotninum og far-
ið var að gulna, vakti mikla undrun beggja
vinanna.
F*að var víxilskuldabréf fyrir sex þúsund
dölum gefið út af Jockumssen og samþykt að
borgast skyldi af föður Lynge. Neðst á víxlin-
um stóðu eftirfylgjandi Iínur:
»Eg viðurkenni hér með að nafn bakara-
meistara Lynge er skrifað af mér án hans
vitundar, og að hann hefur aldrei lofað að
borga víxil þennan fyrir mig. Hér er því
um víxilfals að ræða frá minni hlið.
M. Jockumsen.«
Undir þessum línum var aftur skrifað með
rithendi bakarameistarans: