Nýjar kvöldvökur - 01.10.1913, Blaðsíða 8

224
NÝJAR KV0LDVÖKUR.
um en hinir tveir, er sárir höfðu orðið, gat
eg þó ekki haldið mér uppi aila leið þangað
til báturinn kom, heldur leið yfir mig og eg
sökk. En Tumi stóð frammi í barka á bátnum,
og þegar hann sá mig sökkva, stökk hann óð-
ara útbyrðis, náði mér upp og svo vorum við
báðir innbyrðir. Regar þeir voru búnir að bjarga
öllum, reru þeir á eftir hinum bátunum, sem
voru að færa sig nær og nær kaparanum.
Þegar eg raknaði við aftur, sá eg að flaski
úr þóftu hafði rekizt inn í vöðvana á fram-
handleggnum á mér og sat þar fastur. Sárið
var hættulegt og verkjaði mikið í það. Bát
stjórinn tók svo í flísina, án þess að spyrja
mig leyfis og kipti henni út. En sársaukinn var
svo mikill af því flaskinn var allur hrufóttur,
og blóðrensli svo mikið á eftir, að eg féll aft-
ur í ómegin. Til allrar hamingju var samt eng-
in slagæð skemd, því að ef svo hefði verið,
hefði eg vafalaust mist handlegginn. Menn
bundu um sárið og lögðu mig svo niður í
bátinn.
Skonnortan tók nú að herða á skothríðinni,
en svo fór aftur ögn að kula, meðan við vor-
um svo sem fjórðung mílu frá henni, svo að
hún gat fært sig um mílu frá oss. Við rerum
enn á eftir henni, og áttum svo sem hálfa mílu
til hennar —þá sáum við fregátuna koma fyrir
stinningskalda, og færðist hún óðum nær.
Golan náði og seglum kaparans og gat
hann við það siglt úr skotfæri okkar, því okk-
ar menn voru svo uppgefnir að þeir komust
ekki fyrir hann. Varaforingi sneri því heim til
fregátunnar aftur. Bátarnir voru dregnir upp,
og við sigldum þegar af stað með góðri ferð
og fullum seglum. Kaparinn sigldi á undan
okkur.
Eg var eini sári maðurinn, sem fluttur var
til skipsins; var eg þegar lagður inn í sjúkra-
stofu. Læknirinn skoðaði sár mitt, hristi höfuð-
ið og eg varð hræddur um að hann ætlaði
þegar að skella handlegginn af. En svo skoð-
aði hann betur, og sagði þá, að þess mundi
ekki þurfa. Svo var bundið um sárið og eg
lagður í ból mitt undir skutþiljunum, og var
þar nægur gustur inn um fallbyssuportin til
að kæla hitann í vöngum mínum.
Golan fór óðum vaxandi, svo við gátum
ekki haft öll segl uppi. Kaparinn fór beint strik
á undan. Um sólsetur varð enn að rifa segl,
og leit þá út fyrir storm. Um nóttina herti
heldur veðrið, og gerði sjó mikinn; kaparinn
var fjórðungi mílu nær enn um kvöldið. Offí-
serarnir höfðu nú verið sólarhring á fótum og
fóru nú ofan til að fá sér hressingu og hvíla
sig um stund.
Við vorum að elta kaparann allan daginn,
en gátum ekki nálgast hann meira en eina
mílu. Rað var kominn rokstormur um kvöldið,
og við fórum að verða hræddir um að missa
hann, því að ilt var að hafa vald á kíkjum í
hafrótinu. Helzt héldum við hann mundi hefla
segl sín og láta okkur svo sigla fram hjá sér.
En það hafði honum ekki hugsazt. Hann hafði
svo mikil segl uppi, að það var beinasta hættu-
spil um hábjartan dag — hvað þá héldur að
nóttu til. Um morguninn var hann mun fjær
en um kvöldið áður. Stormurinn fór heldur
vaxandi.
Tumi kom til mín um morguninn eins og
vant var og spurði mig hvernig mér liði; lét
eg heldur betur yfir því; »og kaparann vona
eg þið takið, Tumi; það væri þó altaf hugn-
un fyrir mig, ef hann næðist.«
»Ef möstrin duga, vona eg það verði; en
það eru mikil segl uppi, eins og þú finnur á
því, hvað hún tekur miklar dýfur. Vatnið gengur
eins og fossar framanyfir hana. En við náum
honum fljótt. En fallega fer hann í sjónum.
Þegar hann fletur, sjáum við að öll áhöfnin
er bundin fast við þiljurnar, og hann þurkar
af sér hvern stórsjóinn eftir annan. Hann ætti
svei mér skilið að sleppa.«
En hann slapp ekki. Um hádegisbil vorum
við aðeins eina mílu frá honum. Um miðdegi,
kl. tvö, fóru sjóliðarnir að skjóta með byssum
sínum, því að við vildum ekki hægja ferð okk-
ár til þess að skjóta með fallbyssum, þó hann
væri rétt við kinnunginn á okkar skipi. Pegar
við áttum eina kaðalslengd til hans (120 faðma),