Nýjar kvöldvökur - 01.10.1913, Blaðsíða 11

JAKOB ÆRLEGUR.
227
bauð mér kompuna sína til þess að skrifa þar
bréf eða gera hvað eg vildi, því að hann þurfti
hennar ekki með næstu tvær stundirnar. Eg tók
boði hans með þökkum, og þegar eg var kall-
aður fyrir kapteininn, var eg búinn að jafna
geðshræringar mínar og létta af hjarta mínu.
“Jakob Ærlegur, þú veizt, að það liggur
fyrir skipun um að láta þig Iausan,« sagði
hann vingjarnlega; i>nú í kvöld verður þú send-
ur yfir á «Astræa«; hún á að fara heim til
Englands með skjöl og skýrslur. Rú hefur hag-
að þér vel á meðan þú varst undir mínum
yfirráðum, og þótt þú þurfir engra meðmæla
weð eins og nú stendur, má það þó vera þér
ánægja að vita, að þú hefur fullnægt skyldum
þínum í þessari stöðu, setn þú hefur nú um
sfund haft á hendi. Eg óska að þér líði vel
°g æfin verði þér gleðileg.«
Þótt kapteinninn gætti vel stigmunar þess,
sem var á milli mín og hans, lá svo mikil
•uanngEezka í hinum síðustu orðum hans, að
Þau snertu hjarta mitt, og eg svaraði, að eg
befði verið bæði glaður og ánægður þenna
tíma, sem eg var undir yfirráðum hans og þakk-
aði honum fyrir góðar óskir hans. Svo laut eg
honum og gekk út úr káetunni.
En kapteinninn sendi mig ekki beint yfir í
Astræu, heldur sagði hann við varaforingja, að
það væri réttast eg færi á land og fengi mér
þar föt og annað sem ég með þyrfti. Seinna
frétti eg að hann hefði hælt mér við kaptein-
,nn á Astræu og sagt honum að eg hefði feng-
lð heldri manna uppeldi og væri ólöglega
Pressaður. Afleiðingin af því varð sú, að þeg-
ar eg kom út á Astræu, buðu offiserarnir mér
að borða við borð sitt á heimleiðinni.
__ fór á land, seldi víxilinn og útvegaði
mér svo alt það er til þurfti til þess að koma
fram sem heldri maður. Svo fór eg aftur út á
Immortalite og kvaddi offiserana og þá af
fólkinu, sem eg hafði kynzt mest. Skilnaður
°kkar Tuma var raunastund, og eg varð þess
^ar, að þessa fáu daga, sem eg hafði verið í
urtu, hafði hann látið talsvert á sjá í útliti.
*Jakob,« sagði hann, »láttu þér ekki detta
í hug að eg öfundi þig af gæfu þinni — síður
en svo —eg þakka guði fyrir, og það enn bet-
ur, en þó eg hefði fengið þetta sjálfur. En eg
get ekki að því gert að verða hryggur við að
hugsa til þess að verða að skilja við þig — og
það liggur altaf illa á mér, þangað til eg hitti
þig aftur.«
Eg tók upp aftur heitorð mitt um það að
útvega honum lausn og neyddi hann til að
þiggja alla þá peninga, sem mér fanst eg geta
án verið; svo fór eg af fregátunni og lá lítið
betur á mér en aumingja Tuma.
Okkur gekk fljótt og vel heim. Við höfðum
stöðuga útnyrðinga og skilaði fljótt áfram, og
það voru ekki fullar þrjár vikur Iiðnar þegar
við vörpuðum akkerum við Spithead.
Rað má geta því nærri hvað ánægður eg
var með breytingu þá, sem orðin var á hög-
um mínum, enda hafði eg aldrei verið kátari
og aldrei átt skemtilegri félagsskap enn með
offiserunum á Astræu. Við vorum orðnir beztu
vtnir þegar við skildum. (Meira).
Múrarinn léttlyndi.
Læknir nokkur segirsvofrá! Múrarinn Heim
datt ofan í kalkgryfju, svo fingurnir á vinstri
hendi hans höfðu bæði tognað og brotnað.
Rað hafði því mikinn sársauka í för með sér,
þegar egvaraðkoma þeim í lag og binda um
hendina, en múrarinn kveinkáði sér eigi hið
minsta. Þegar það var búið sagði hann glað-
lega: Jæja, Iæknir góður þá, er nú þetta bráð-
um komið í lag aftur.«
»Já, það vona eg.«
»Ætli jeg geti leikið á fortepíanó, þegar
mér batnar í hendinni?«
»Já, það er jeg sannfærður um að þér
getið.« — sRarna sjáið þér, læknir góður, að
ekkert er svo ilt, að ekki fylgi nokkuð gott.
Jeg hefi aldrei á æfi minni haft tíma til að
læra að leika á fortepianó, en nú heitið þér,
mér því, að eg skuli geta það, að eins fyrir
þessa lítilfjörlegu byltu.