Nýjar kvöldvökur - 01.10.1913, Blaðsíða 13

A RANGRI HILLU.
229
Sumum finst það nú ef til vill berandi byrði;
en aðgætandi er, að mennirnir höfðu nú bor-
ið kol í marga daga, og voru orðnir mjög að-
þreyttir. Og af því Sigurður var lítill krafta-
maður, var pokinn ofraun fyrir hann. Samt
hélt hann af stað, er lyft hafði verið upp á
hann, annað dugði ekki.
Verksmiðjan stpð lítið eitt hærra en bryggj-
ani og kippkorn frá henni; tóku nokkrar stein-
tröppur við þar sem bryggjunni slepti og knapp-
ast var, en síðan gengu menn sniðhalt upp
að husinu.
Sigurður átti nú ekki í þetta sinn að fara
*engra en í fjórðu tröppu; þar skruppu hon-
um fætur, svo hann féll flatur, en kolin tvíst-
ruðust.
Sá sem næstur honum gekk stanzaði eitt
augnablik, en hélt svo áfram með poka sinn,
°g hinir allir. Verkstjórinn var líka kominn
bar að.
‘Hver fjandinn bagar þér maður,« sagði
hann við Sigurð, sem lá þar í tröppunum, og
hélt annari hendinni utanum hægra hnéð. »Þú
vaslir uppyfir þig, eins og skotinn rakki; stattu
a fætur, mannskræfan, svo menn geti gengið
um fyrir þér.« Og til frekari fullnægingar þess-
um orðum sínnm, bjóst hann til að spyrna
fæti við Sigurði.
Þá var gripið í öxl hans, og heldur óþyrmi-
lega, svo hann hröklaðist aftur á bak, og var
uær því dottinn við. Sá sem þetta gerði hét
Arni, 0g átti heima þar í þorpinu; þreklegur
uiaður og kjarkgóður, og svarinn óvinur verk-
stjórans; höfðu þeir átt í höggi fyr.
»Heldurðu að maðurinn hafi lagst fyrir úr
leti, aulinn þinn? spurðu hann heldur hve
•uikið hann sé meiddur, og. ..« Meira fekk
Arni ekki sagt, því þá varð hann að víkja sér
undan höggi, sem verkstjóri ætlaði honum fram-
an á nasirnar. Árna tókst það fimiega; en
höggið lenti á kjálka þess sem fyrir aftan hann
stóð. Sá var kallaður Sveinn í Búð, afarmenni
að burðum, illharður og fylginn sér, en fólsku-
menni þegar hann reiddist. Hann átti sér einkis
von þar sem hann stóð; hann hafði ekkert lagt
til þessara mála, og ætlaði sér ekki að gera
það, En er hann fekk kinnhestinn, varð hann
sem vonlegt var óður við, og rauk á verkstjór-
ann af reiði mikilli. Þó hinn síðarnefndi væri
knappur maður, hafði hann þó ekkert að gera
í hendurnar á Sveini, allra sízt er hann var
jafn reiður sem nú.
Það leið því ekki á löngu, áður en Sveinn
hafði verkstjórann undir sér; Iét hann þá óspart
kné fylgja kviði, og fór illa með hann; því
nú þurfti Sveinn að hefna sín sem bezt, bæði
að fornu og nýju.
En kolaburðarmennirnir stóðu þar-í þyrping
utanum þá, og datt víst engum þeirra í hug,
að rétta verkstjóra sínum hjálparhönd, þeim
var óspart, þó um hann væri jafnað.
í þessum svifum bar eiganda verksmiðjunn-
ar þar að, og viku menn þá frá, Sveinn hætti
líka að lúskra verkstjóranum, sem þá var orðinn
alldasaður. Sigurður var líka staðinn upp;
hann var fölur og riðaði á fótum, hægra hnéð
gat hann ekki krept; liðurinn hafði eitthvað
raskast, en þó ekki gengið alveg úr skorðum.
»Hvað gengur hér á,« spurði Nielsen er hann
kom; hann var fölur í andliti, og röddin skalf
lítið eitt; það var vottur þess, að hann var
reiður. »Seg þú mér það Brandur Búason,* og
það gerði sá sem yrt var á; sagði rétt og satt
frá öllu. Nielssen sá að Sigurður var mikið
veikur, og lét hann strax fara heim; hina bað
hann aftur taka til starfa. En verkstjórinn fór
inn með honum, Og hvað sem þeim hefur
á milli farið, þá er það víst, að miklum stakka-
skiftum tók verkstjórinn við þetta, svo hann
mátti heita allur annar maður eftir það.
Það er komið fram um miðjan september.
Sigurður varð hættulega veikur eftir atburð
þann, sem áður hefur verið lýst. Hann lá marga
daga með óráði, og þótli lækninum eins víst
að dagar hans væru taldir. Það var fleira en
eitt sem að honum gekk. Aðalveikindin hvað
læknirinn stafa af því, að æð hefði stíflast í
höfði hans. Svo hafði hægri fóturinn undist