Nýjar kvöldvökur - 01.11.1913, Síða 7

JAKOB ÆRLEGOK.
247
Svo kvaddi eg skólameistara og gekk til
hússins. Var það þegar opnað og komu garð-
yrkjumaðurinn og kona hans út á móti mér
með mesta bugti og beygingum. Þar var alt í
bezta iagi. Eg fór inn í húsið og dró mig í
einveruna sem mest eg mátti, því að margar
tilfinningar börðust um í brjósti mínu. Eg fór
inn í herbergi Turnbulls og settist í hæginda-
stólinn hans. Ánægjan yfir að vera eigandi,
þakklátssemi við guð fyrir alla stjórn hans og
hrygð yfir missi Turnbulls blandaðist saman í
huga mínum og eg sökk niður í djúpar hugs-
anir, Eg mintist þess, hvað hann hafði verið
góður við mig, hvað hann hafði verið vand-
aður og hjartagóður maður, vitur og mikils
virði. Eg táraðist við minningu hans, og fann
sárt til þess, hvað lítið eg hafði unnið til allrar
þessarar hamingju, ferjudrengurinn, óbreyttur
háseti á skipi, fátæklingaskólabarnið, sem eng-
an átti að. Og nú var eg orðinn stórauðugur
maður. Eg þakkaði forjsóninni alla náð henn-
ar og gæzku við mig.
Svo rendi eg huganum til Söru Drúmmond
°g gerði það mér nokkurn óróleika. Skyldi
hún taka á móti mér, eða minnast þess sem
eg var? Eg gat ekki ráðið fram úr þeirri gátu.
En það vissi eg, að eg mundi fljótt ganga úr
skugga um það.
Svo háttaði eg, og dreymdi um Söru, yngri
Tuma, skólameistara og Marý Stapleton.
Morguninn eftir lagði eg af stað til Drúm-
nionds. Eg drap á dyr og var nú ekki sagt að
híða í forstofunni, heldur óðara boðið inn.
Sara var þar ein inni í dagstofunni, þegar sagt
Vai" til mín; spratt hún þegar á fætur og kaf-
roðnaði, gekk á móti mér og bauð mig vel-
k°minn. Eg var svo utan við mig, að eg ætlaði
VarIa að ná andanum, en aldrei hafði mér sýnst
hún eins falleg og nú. Hvorugu okkar varð
0rð á munni, þar til eg stamaði upp: *Miss
E^rúmmond,* og þagnaði.
‘Herra Ærlegur,* svaraði hún; en svo bætti
hún við eftir stutta þögn: »En hvað þetta er
heimskulegt af mér —eg hefði átt að óska yður
hl hamingju með heimkomuna og alla gæfu
yðar. Og eg segi yður það satt — það gerir
enginn af heilli hug en eg.«
»Miss Drúmmond,« svaraði eg í hálfgerðu
fáti, »þegaregvar foreldralausi og fátæki dreng-
urinn í skólanum, og ferjudrengur, þá nefnduð
þér mig Jakob. Ef þessi breyting, sem orðin
er á högum mínum, verður til þess, að við
stöndum ókunnugri hvort gagnvart öðru en
áður var — þá vildi eg óska, að eg væri aftur
orðinn Jakob Ærlegur, ferjumaðurinn.«
»Gætið þér að því,« svaraði hún, »að þér
völduð yður það sjálfur að verða ferjumaður;
Rað hefði getað verið alt öðruvísi. Nú hefðuð
þér.getað verið verzlunarfélagi föður míns, eins
og hann sagði við mig hérna um kvöldið. En
þér neituðuð öllu af heimskulegri stórmensku,
og hélduð það væri sjálfstæði; faðir minn nærri
auðmýkti sig fyrir yður, enda þótt það sé aldrei
vanvirða að kannast við yfirsjón sina og bæta
úr henni; en hann gerði samt meira en ætlast
verður til af flestum mönuum. Vinir yðar reyndu
að leiðrétta yður, en þér tókuð engum sönz-
um; og það sem var enn ófyrirgefanlegra —
það var eins og eg hefði engin áhrif á yður.
Eg fanu ekki að við yður meðan þér voruð
sjálfum yður verstur. En nú, þegar hamingjan
er yður hliðholl, segi eg yður afdráttarlaust—«
»Hvað?«
»Að það er meira en þér eigið skilið.«
^Rér hafið sagt satt, Miss Drúmmond.'' Eg
var bæði heimskur og hrokafullur. En eg hafði
iðrast heimsku minnar löngu áður en eg var
pressaður, og eg játa það hreinskilnislega, að
eg á ekki skilið þá gæfu, sem mér hefur fallið
í skaut, Heimtið þér meira af mér?«
»Nei, eg er ánægð með játningu yðar og
iðrun. Nú getið þér sezt niður og látið fara
vel um yður.«
»Áður en eg geri það verð eg að leyfa
mér að spyrja yður, hvað eg má kalla yður,
úr því að þér kallið mig hr. Ærleg, Eg vil
ekki reynast ókurteis.*
»Eg heiti miss Drúmmond; en þeir sem
eru mér nákomnir, kalla mig Söru.«
»Rví gæti eg svarað svo, að eg heiti Ær-