Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Page 4

268
NÝJAR KÖLDVÖKUR.
gæfu minni og féll þungt ógæfa Tuma, þegar
eg bar hana saman við minn hag, — þá var
alt í einu svift opinni hurðinni og inn kom
yngri Tumi i eintómri skyrtu og hvítum brók-
um, lððrandi í ryki og örmagna af þreytu og
angist.
»Guð komi til — Tumi — ertu kominn
aftur? Pú hefir strokið aftur?«
»Já,« svaraði Tumi og fleygði sér ofan á
stól; »eg synti í land í nótt og eg hef verið
á leiðinni frá Portsmouth og hingað síðan klukk-
an átta. Eg þarf víst varla að segja þér að eg
er dauðuppgefinn. Gef mér eitthvað að drekka,
Jakob.«
Eg færði honum stórt vínglas og drakk
hann það með áfergju. Meðan hann var að
drekka, athugaði eg með sjálfum mér, hvaða
hættur gætu stafað af flasfengni hans og glap-
ræði.
»Veiztu hvað það hefir í för með sér að
strjúka ?« sagði eg.
»Já,« svaraði hann raunalega, »en það
dugði ekki; Marý sagði í bréfunum, að hún
skyldi gera alt sem eg vildi, fara með mér úr
landi, — hun bað svo sárt fyrir sér, aumingja
stúlkan, að eg gat ekki yfirgéfið hana. Og þeg-
ar við áttum svo seinast að sigla í haf, og öll
von var úti, ætlaði eg að ganga af vitinu; og
þegar akkerum var kastað um kvöldið og gol-
an gjálfraði við skipið, rendi eg mér ofan
akkerisfestina og synti í land — það er alt og
sumt.«
»En nú þekkistu, Tumi, og verður tekinn
sem strokumaður.*
»Það verð eg að hugsa um,« svaraði
Tumi, »eg þekki hættuna, sem eg er í, en ef
þú gætir útvegað mér frelsi, gæti það þó bless-
azt ef til vill, að eg slyppi.«
Mér fanst það heillaráð fyrir Tuma að
láta lítið á sér bera og fór til Wharnecliffes til
að ráðfæra mig við hann. Hann sá að þetta
mundi vera einu úrræðin fyrir Tuma; svo reri
eg frá honum ofan til foreldra hans til þess að
segja þeim, hvernig komið var, og svo til
Drúmmonds, Pegar eg kom heim um kvöldið,
sagði garðyrkjumaðurinn mér, að Tumi hefði
farið út og væri ekki kominn aftur. Eg þóttist
vita að hann hefði farið til Marýar og eitthvert
óhapp hefði hent hann, og háttaði eg því með
miklum áhyggjum. Pað var heldur ekki vonar-
Iygi, því næsta morgun var mér sagt, að gamli
Stapleton væri kominn og vildi finna mig. Hann
kom inn til mín og sagði þegar:
»Nú er úti um alt — þeir klófestuTuma
— Marý fellur í hvert yfirliðið eftir annað —
mannleg náttúra.“
»Hvað hefur komið fyrir, Stapleton?«
»Ekki annað en þetta: Tumi strýkur til
að komast til Marýar. Af hverju ? Af því að hann
elskar hana — mannleg náttúra. Dátasláninn
kemur inn og sér Tuma, tekur í hann og reyn-
ir að handsama hann, Tumi sperrist við, slær
stjórborðaglirnuna úr dátanum og reynir að
flýja — mannleg náttúra. Dátar koma inn, taka
undirforingjann upp, grípa Tuma og fara burt
með hann. Marý grætur og emjar og veinar
og líður yfir hana — mannleg náttúra; aum-
ingja stelpan heldur ekki höfði — tvær kvens-
ur yfir henni með brendar fjaðrir alla nóttina.
Ljóta sagan, hr. Jakob. Ástin er verst af öllum
skilningarvitununi, það er víst og satt. Eg al-
veg utan við mig — hef enga iyst á að reykja
í dag — gráturinn í Marý drepið Iystina —«
og Stapleton var líkastur því að hann ætlaði
sjálfur að fara að gráta.
»Já, það er ljót saga, Stapleton,« svaraði
eg, »Tumi verður dæmdur sem strokumaður,
og guð má vita hvern enda það tekur. En eg
skal gera alt sem í mínu valdi stendur til að
Iaga þetta, en menn hafa beitt miklum strang-
leika nú upp á síðkastið.«
»Vona þér gerið það sem þér getið, Jak-
ob. Marý deyr, það én nú sjálfgefið. En eg er
hræddastur um að Tumi deyi líka. Deyi ann-
að, deyr hitt með. Eg þekki stelpuna — lif-
andi eftirmýndin hennar móður sinnar — gat
aldrei haldið stýrinu í horfi, annaðhvort var
það á stjórborða eða bakborða. Nú er hún
að ganga af vitinu af því að komast ekki til
Tuma — vill fara til fangelsisins. Ætla með