Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Page 14

278
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
Hinn ungi lautinant flýtti sér að skýra henni
frá því, sem skeð hafði fyrri hluta dagsins, frá
þrasinu á milli sín og Ferschke, flótta sínum
út um gluggann og skelfingunni, sem á sig
hefði komiö, er hann rakst á ofurstann, og þetta
gerði hann með sínu venjulega fjöri og kými-
yrðum — »og það, sem eftir er, getið þér
sjálfar sagt yður, af eigin reynslu,® bætti hann
að síðustu við.
Hann hafði varla slept orðinu, fyr en ung-
frúin slepti handleggnum á honum og hljóp á
móti manni nokkrum öldruðum með auðsýni-
legri gleði.
»Faðir minn, elsku 'faðir minn!«
»Rarna ertu þá góða mín! og ert strax
komin? Mér dvaldist lítið eitt svo að eg gat
því miður ekki tekið á móti þér á bryggjunni,*
sagði maðurinn, sem virtist eftir vexti og Iima-
burði að dæma, vera gamall herforingi.
»En eftir því sem mér sýnist, þá hefir þú
fengið fylgdarmann ;<' — og hann leit spyrj-
andi á Jáger — »Má eg biðja þig að gera mig
kunnugan manni þeim, sem hefir tekið þig
svo riddaralega í vernd sína?«
Vandræðasvip brá snöggvast fyrir á andliti
ungfrúarinnar.
Hún hafði ekki búist við að þurfa að kynna
nafn förunautar síns framar fyrir öðrum, og
hann þá ekki heldur.
Hún brosti glettnislega og sagði með kýmn-
issvip:
»Herra Ágúst Schröder eftirinaður vindla-
verksmiðjueigandanna Neumajer & Comp. — «
Gamli maðurinn leit upp spyrjandi og hissa,
en Jáger flýtti sér að útskýra málið:
»Fyrirgefið, ungfrú góð,« byrjaði Jáger.
»F*etta var bara smíðað út úr vandræðum, leyf-
ið mér að kippa þessum misskilningi í lag,«
og með kurteislegri hneigingu tók Jáger ofan
og stóð frammi fyrir feðginunum:
»v. Jáger, yfirlautinant í X. riddarafylki.«
Feðgimn litu sem snöggvast hvort á annað.
»Nú,« sagði ungfrúin og glettnin skein úr
augurn hennar, »það var þó skrítið, þetta er
þá einmitt— »vilti Jager«P«
»Nú, þér þekkið mig?« spurði laútinantinn,
án þess að láta sér finnast hið minsta um
glet’úsróminn í síðustu orðunum.
»Ekki manninn sjálfan, eins og þér vitið,
heldur, því miður, manninn af orðrómnum.*
»Ó, mig auman,« sagði Jáger hlæjandi.
^Þér þekkið þá, því miður, mína verri hlið.
En samt sem áður, náðuga ungfrú, um leið
og eg þakka mínuni háttvirtu náungum fyrir
nafnið »vi!ti Jáger«, þá megið þér trúa því
að eg er einn af þeim villimönnum sem »betri
menn« geta kallast.«
»En heyrið þér, herra minn,« tók faðir
ungfrúarinnar fram í, »vilduð þér gjöra svo
vel og koma mér í stöfun með alt þetta, því
að eg finn ekkert upphaf né endi á þessu?«
»Já, með ánægju,« sagði Jáger. »Rér eigið
fulla heimtingu á því, að verða þriðji maður
í samsærinu. Lítið þér á, hún dóttir yðar gerði
mér nefnilega þann mikla greiða, að forða mér
frá. . . .,« og hann sagði upp alla söguna. Af
andlitsdráttum gamla mannsins var erfitt að
ráða hvað hann hugsaði. Stundum virtust hlát-
ursdrættir koma í andlitið við sögu Jágers,
en stundum kom djúp hrukka á milli auga-
brúnanna. Jáger, sem fremur beindi ræðu sinni
að dóttur hans, tók ekki eftir neinu.
»Fyrir mig og mína líka,« héltjáger áfram
»sem verðuni að halda kj — ... nei fyrirgefið
— eg meinti að þegja, yfir öllum þeim óbóta-
skömmum, sem hinn háttvirti yfirmaður okkar
eys út yfir okkur —, »er það hátíð ef okkur
hepnast einstöku sinnum að fara á bak við hið
altsjáanda auga okkar háttvirta herra.«
»En hevrið þér!« tók gamli maðurinn til
orða, »þetta er dáfalleg saga; hvað haldið þér
að —,« lengra komst hann ekki, því dóttir
hans greip um hönd hans og mælti lágt: »Góði
pabbi láttu þetta vera, gerðu það fyrir mig!«
Jafnskjótt sneri hann umtalsefninu í aðra átt
og sagði hlæjandi: »|lt eftirdæmi er að mínu
áliti ekki' sem bezt, en við gleymum að segja
yður nöfn okkar vegna.« Og áður en hann
gæti sagt nokkuð mælti hún:
^Má eg hafa þáánægju að gera 'yður kunn-