Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Síða 15

VILTI JAOER.
270
ugan föður mínum, Tomdorf gózeiganda frá
Pommern, einn af hinum alþektustu óðals- og
sauðabændum nítjándu aldarinnar.«
Lautinantinn hneigði sig, en gamli maður-
inn leit snöggvast þykkjulega til dóttur sinnar;
en þegar hann sá hve gletnisleg hún var, rak
hann upp skellihlátur. .
»Og hér,« hélt hann áfram, »vil eg sýna
yður dóttur mína, ungfrú Káthe Tonndorf, hina
mestu og víðfrægustu smalastúlku alifugla hér
á Pýzkalandi, en sem hefir þó sérstaklega vel
lagaðar gáfu fyrir andarækt.«
»Mér gremst það mikillega, að geta ekki
verið embættisbróðir yðar, ungfrú góð, í þessu
starfi yðar, því að það lítið, sem eg hefi _gef-
ið mig við alifuglum, hefi eg helzt gefið mig
að gæsum og þeim steiktum, samkvæmt mat-
seðlinum hjá mötunautum mínum, og svo gæs-
unum á dansleikjunum í Svenstein.«
»Svei, herra lautinant, þetta er ljóttI«
»Já, það var nú auman, mín náðuga ung-
frú, en það skal eg segja yður, að gæsirnar
og gæsamæðurnar í Jxenstein eru þó enn þá
Ijótari. Pað þekki eg af eigin reynslu. En slepp-
um nú alifuglunum. Eg segi það fyrirfram að
eg er yfirunninn af yður í þeirri list. Heldur
vildi eg bjóða föður yðar út í burtreið, treyst-
andi mínu meðfædda skynbragði á hestum sem
riddari.«
»Því miður verð eg að hafna þessu boði,
því að vit mitt á slíku nær ekki lengra en til
sauða og svína,« sagði Tonndorf lilæjandi.
»Nei,« sagði Jáger í spaugi, »norðurþýzkur
sauðabóndi. Það er nú ekki svo vitlaust!« og svo
raulaði hann þessa vísu úr Sígeúnabaróninum :
»Pví lífsinark mitt og sálarsjón
»er svínafeiti og asnaflón.*
Hinn ungi maður setti þetta djarfa spaug
S|tt fram með svo miklu fjöri og svo græzku-
laust, að ekki var hægt að taka þvi illa.
Hann virtist þvert á móti skemta tilheyr-
endum sínum, því að gózeigandinn bauð hon-
Um verða sér samferða, svo að þau héldu
af stað upp f veitingaskála, sein var bygður
utan í sjávarbakkanum.
»Heyrið þér nú, herra lautinant,« sagði
ungfrúin, »þér voruð ekki buinn að skripta
nógsamlega fyrir okkur. Pér þurfið endilega
að segja okkur frá orsökínni til þessarar fang-
elsisvistar yðar.«
. »Nei, kæra ungfrú, lofið mér að sleppa
því, það ... —«
»Nei, nei, það fæst nú ekki; eg hefi nú
heyrt annað eins, þegar eg var einusinni í
heimsókn hjá frænku minni í Jxenstein. Afram
með smérið.« ,
»Fyrst þér skipið mér það, má eg ekki
launa yður góða hjálp með slíkri undanfærslu.
Eu málið er annars óvenju uieinlaust. Sjáið
þér nú til; félag eitt í Jxenstein, sem Bæjar-
prýði kallast, tók upp á því láta gjöra geysi-
stóran gosbrunn á bæjartorginu, var safnað fé
til þess í fyrra vetur, haldnir dansleikar, sam-
söngvar, og guð veit hvað, til ágóða fyrir-
tækinu.
Petta átti auðvitað að vera einn af þessuin
stóru gosbrunnum, með hálfri tylft af vatna-
gyðjum og landadísum í öllum mögulegum og
ómögulegum stellingum. Eg kendi auðvitað í
brjósti um veslings greyin. Eg keypti því hjá
fatasala nokkrum danskjól, sem ein af ungfrúm
borgarinnar hafði lagt niður eftir veturinn,
og síðan eina indæla nótt í maímánuði lék eg
svo þernu í dísahópnum. Til allrar bölvunar
svaf hinn háttvirti herra »næturráð« ekki þessa
nótt og náði í mig í þeim svifum, er eg var
að setja uppgjafahúfu borgarstjórafrúarinnar á
höfuð æðstu dísarinnar.
Ofurstinn Iét sér ekkert segjast við skynsam-
legar fortölur, setti mig fyrir hermannadóm,
og þar eð ofurstinn sagði í ofanálag, að mæl-
ir synda minna væri þegar fullur orðinn—því
að hann hefir haft þann ósið að kenna mér
um öll glappaskot, sem koma fyrir í Jxenstein
— og svo var sjálfsagt að fórna frelsi mínu á
altari nokkurra oddborgara í Jxenstein, sem
hrópuðu yfir mig hefnd,«
Báðir tilheyrendur Jágers hlýddu á með
sannri ánægju og Jáger sjálfur, sem þurfti að
væta kverkarnar eftlr söguna saup á glasi sínu,