Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Side 19

VILTI JAGER.
283
Ofurstinn ias síðustu setninguna heldur hærra
og leit háðslega framan í Jáger, sem stóð í
sömu sporum steinhissa.
»Þetta er mjög eftirsóknarvert starf, sem
þér fáið,« mælti hann og rétti Jáger skjalið,
»og mér er forvitni á að vita, hvernig þér leys-
ið það af hendi. Eg veit ekki hverju það er
að þakka, að þér hafið gengið í augu majórs-
ins, sem »vel hæfur« flokksforingi. Reyndar
hefi eg ekkert stuðlað til þess, því að hingað
til hefir mér virzt shæfileikar* yðar miða í alt
aðra átt.«
Jáger var orðinn sótrauður af reiði: Honum
lá við að svara ónotum, en stilti sig, hneigði
sig kuldalega og skálmaði út.
Frá þessu augnabliki varð breyting á hátt-
um Jágers.
Hann sem venjulega var úti í bæ á hverju
kveidi fram eftir allri nótt, kom nú ekki út úr
húsi.
Oft mátti sjá ljós í skrifstofu hans alla
nóttina fram undir morgun og heilir bunkar af
tímaritum og hermálabókum lágu á borðinu
hjá honum. Hinn alþekti »fyndnismeistari« gekk
nú fram og aftur á milli hermanna sinna, án
þess að tala nokkurt óþarfaorð og aldrei leit
hann upp frá verki sínu í þessa 14 daga. nema
tvisvar eða þrisvar, þegar hann brá sér með
gufubátnum ti! Karloinenbad, til þess að reyna
að grafast eftir því, hvar feðginin Tonndorf
héldu sig. En sú leit varð samt árangurslaus.
A ákveðnajm tíma fékk svo jáger ofurstan-
um ritverk sitt, sem hann tók við með háðs-
hrosi, til þess að fá majórnum það. —
Sumarið var nú komið og hersýningin átti
nú að verða von bráðara. Alt var á tjá og
tundri í herbúðunum. tinhvern dag vildi höf-
uðsmanni 3. herdeildar það óhapp til að detta
°g fótbrotna..
v. Jager flokksforingja hlotnaðist þá sú
staða á meðan hinn væri veikur. Ábyrgðin,
sem þetta bakaði honum, verkaði lítið í þá átt
að gera honum hughægra, því að hann vissi
hæði að majórnum hlaut að hafa borist fang-
elsisvist hans til eyrna og svo var óvíst hvern-
]g honum mundi geðjast ritverk hans. Morg-
uninn, sem sýningin átti fram að fara, var Jág-
er sá fyrsti, sem fram á völlinn kom, til að
Koma öllu í sem bezt Iag.
Hann athugaði hvern einasta hnapp og
hverja reim, hvatti og sagði fyrir, er hann reið
meðfram fylkingunum. Loks kom þessi mikla
stund, sem allir biðu með ótta og eftirvænt-
ingu. Riddaraflokkunum var raðað í beina línu
fyrir framan fylkingarnar, gunnfánar og veifur
blöktu hátt í morgungolunni, en hornahljóð
og bumbusláttur kvað við á hægri hönd.
»Til hægri!« var skipað fyrir og í sama
vetfangi sneru ótal höfuð sér í áttina til hins
Ijómandi skreytta riddaraflokks, þar sem majór-
irinn reið fremstur í flokki, hlaðinn orðum og
heiðursinerkjum.
»Góðan daginn, riddarar!«
»Góðan daginn, herra majór!»
Regar Jáger heyrði rödd majóisins, hrökk
hann við eins og hnífstunginn. Hann starði á
majórinn.
— »Hár vexti, sama andlitið, grásprengt
skeggið og svo þessi rödd —. Nei, það gat
enginn vafi leikið á því! »Hamingjan hjálpi
mér!« tautaði Jáger. »Það er enginn annar en
sauðabóndinn minn frá Pommern! Þetta verð-
ur fallegt klúður! Hefði eg pappírsörk í vasa
mínum, skyldi eg óðar segja upp stöðu minni,
en eg verð að gjöra það skársta af illu, eins
og sagt er.« Jáger sat keipréttur í söðlinum
þegar majórinn kom þeysandi, hann horfði í
augu hans og lét sverð sitt síga. Majórinn
beilsaði, en ekki virtist hann neitt taka sérstak-
lega eftir Jáger.
»Guði sé lof,« tautaði Jáger, «hann þekkir
mig ekki aitur.« Fylkingarnar röðuðu sér til
skrúðgöngu. Jáger reið ennþá einusinni með-
fram riddaraflokk sínum.
»Piltar!« kallaði hann hálfhátt, »ef þið sýn-
ið í dag það, sem þið hafið til, skulu þið fá
eins mikinn bjór í kvöld eins og þið vi!jið.«
Gleðisvipurinn á andlitum þeirra bar þess vott,
að orð hans hefðu fallið í góða jörð. Pá byrj-
aði skrúðgangan. Riddararnir fylktirí röð fyrir
framan stórfylkin, héldu áfram ýmist á stökki
eða brokki, í langri röð.
Að skrúðgöngunni lokinni byrjuðu skylm-
ingar og heræfingar.
Athugull maður hefði vel mátt sjá, að maj-
órinn veitti þriðju riddaradeildinni mesta eftir-
tekt og honum hlaut að geðjast vel að því,
sem hann sá, því að hann kinkaði ánægjulega
kolli hvað eftir annað. Sýningin endaði svo
með fimlegri árás.
Pá var flokksforingjunum gefið merki um
að koma fram.
Hvaðanæfa geystust þeir í áttina til majórs-
ins, sem lét í Ijósi ánægju sína yfir hersýn-