Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Side 3

Sigurdur Róbertsson
KAIN.
i.
í forsælunni undir laufríkum olíuviðar-
runni sat lítill drengur á hækjum sínum
og horfði dökkum, spurulum augum út í
fjarskann, þar sem tvö lítil, ljósleit ský
móktu yzt út við sjóndeildarhringinn. Að
öðru leyti var himininn heiður og blár,
og sólin hellti brennandi geislum sínum
yfir jörðina.
Drengurinn, sem sat þarna kyrr, og
horfði stöðugt á þessa tvo skýhnoðra, sem
höfðu dregið að sér athygli hans, var alls-
nakinn. Hörund hans var dökkbrúnt af
sólbruna. Hár hans var svart og strítt og
hékk niður á herðar. Andlit hans var stór-
skorið og beinabert eftir aldri. Nefið var
langt og dálítið íbogið.
Djúpar hrukkur á milli augnanna sýndu
greinilega, að hann var að brjóta heilann
um eitthvað flókið og torskilið. Af og til,
þegar hann þreyttist í augunum, kreppti
hann lófana til hálfs og brá þeim þannig
upp fyrir augun og horfði í gegnum þá
á þessi tvö, litlu, ljósu ský, sem alveg ný-
lega höfðu birzt honum þarna út við sjón-
deildarhringinn.
Raunar hafði hann séð ský fyrr, en
hann hafði aldrei veitt þeim neina sér-
staka eftirtekt fyrr en nú, og þau höfðu
aldrei gefið honum tilefni til heilabrota,
þótt þau hefðu verið bæði stærri og öðru-
vísi en þessi tvö, sem höfðu seitt til sín
hug hans allan, þessa stund.
Hann hafði álitið, allt til þessa dags, að
N.-Kv'. XXXI. árg., 4.-6. h.
himininn, þessi bláa, stóra hvelfing, væri
skorðuð ofan á heiðarnar og fjöllin, sem
lengst voru í burtu, og heimurinn væri
ekki annað en það, sem hann gat séð úr
krónum hæstu pálmanna í vinjanum, sem
var bústaður foreldra hans. En í dag
höfðu þessar hugmyndir hans raskazt all-
verulega. Hann hafði, með eigin augum,
horft á þessa tvo skýhnoðra koma upp á
bak við fjöllin og líða undur hægt upp á
himininn. Þar var því eitthvað svolítið
bil á milli, að minnsta kosti nógu stórt
fyrir tvö lítil ský. Eftir því hlaut himin-
inn að ná eitthvað töluvert lengra, og ef
til vill náði jörðin eitthvað dálítið lengra
líka.
Það var annars merkilegt, hvernig þau
fóru að því að svífa svona í lausu lofti,
þessi tvö litlu ský. Líklega höfðu þau
vængi eins og fuglarnir, en þeir voru bara
ósýnilegir, því að hann gat enga vængi
séð, hvernig sem hann horfði. Þau fóru
líka smá-minnkandi unz þau hurfu alveg,
og himininn var jafn heiður og blár, þar
sem þau höfðu verið, og annarstaðar.
Drengurinn hætti að horfa og neri
augun, sem hann var farið að verkja í.
En hrukkurnar vildu ekki hverfa af enn-
inu. Hvaðan höfðu þau komið, og hvert
höfðu þau eiginlega farið? Hugur hans
fór að glíma við þessar spurningar, án
þess þó að komast að nokkurri niðurstöðu.
Hann hrökk upp úr þessum hugsunum
sínum við að heyra móður sína kalla:
— Kain, Kain! Hvar ertu, Kain?
7