Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Side 8

54
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
heilabrot voru honum fjarri skapi. —
Foreldrar hans elskuðu hann, því að
hann var þeim æfinlega góður og eftir-
látur og kom aldrei með óþægilegar
spurningar.
Þeir völdu sér sitt lífsstarfið hvor. Kain
gerðist jarðyrkjumaður. Hann hlúði að
aldintrjánum, svo að þau gáfu stærri og
betri ávexti, og hann sáði korni og fékk
góða uppskeru. Hann blátt áfram elskaði
þessa dökku og mjúku mold, sem virtist
geyma alveg óendanlegt frjómagn í skauti
sínu. Ekkert gat eins vakið stolt hans og
gleði og góð uppskera. Þá gat hann jafn-
vel gleymt því um stundarsakir hvað líf-
ið var annars gleðisnautt, miskunnar-
laust og tilgangslaust. En í þeirri gleði var
þó ætíð falinn sár broddur. Enginn tók
þátt í henni með honum. Jafnvel í gleð-
inni var hann einn, — aleinn.
Abel gerðist aftur á móti fjárhirðir, því
að hann hafði yndi af skepnum. Kindurn-
ar og geiturnar voru elskar að honum,
því að hann var þeim góður. Hann strauk
þeim og talaði við þær, og hann hélt þeim
til beitar þar sem haglendið var bezt, svo
að þær gáfu meiri og betri afurðir. Faðir
þeirra var ánægður yfir því að hann
valdi sér það starf, því að með hækkandi
aldri gerðist hann þyngri upp á fótinn,
en hjarðmannsstarfið hafði ætíð verið
honum hjartfólgnast. Hann var stoltur og
hreykinn af honum og dró engar dulur
á það hvað Abel væri Kain fremri í öllu.
Allt það, sem hann sagði eða gerði var
það eina rétta. Þá sjaldan Kain lagði eitt-
hvað til málanna, var það fjarstæða eða
heimska. Athugasemdir hans voru ætíð
hvassar og hlífðarlausar. Ekki þorði hann
þó að hirta hann nú orðið, þótt hann
hefði oft sterka löngun til þess. í staðinn
beitti hann því vopni að virða hann einsk-
is og láta sem honum stæði nákvæmlega
á sama um tilveru hans; og Abel tók þetta
smám saman eftir föður sínum, að gera
lítið úr bróður sínum. ÖU umhyggja móð-
ur þeirra snerist um Abel; í hennar aug-
um var hann alltaf barn, sem þurfti að
vernda og varðveita frá öllu illu. Hún
var aftur á móti hálf hrædd við eldri son
sinn, því að hún hafði aldrei getað skilið
hann, eða þótt reglulega vænt um hann.
Hann var ætíð svo ónærgætinn og hryss-
ingslegur, og hugsanir hans og áhugamál
voru svo fjarlæg og kynleg. —
—------Löngun Kains til þess að kynn-
ast leyndardómum tilverunnar var engu
minni nú en fyrr, en hann vissi að ekkí
þýddi að spyrja neins. Ef hann átti nokk-
urntíma að fá lausn á þeim ráðgátum,
sem hvarvetna mættu honum, þá yrði
hann að leysa þær sjálfur. En þótt skiln-
ingur hans hefði þroskazt og skoðanir
hans breytzt á mörgu eftir því, sem hann
eltist, var alltaf jafn margt, sem hann
skildi ekki, en vildi vita skil á. — Átti
hann að hætta sér út í hina stóru, óþekktu
veröld? Sú tilhugsun bæði heillaði hann
og vakti honum geig í brjósti. — Hann
hafði einu sinni ætlað að komast til fjall-
anna, sem hann svo oft hafði mænt löng-
unaraugum til. En vegalengdin var mörg-
um sinnum meiri, en hann hafði órað fyr-
ir, ein óendanleg, sólheit eyðimörk. Fæt-
ur hans sukku ofan í brennandi sandinn.
Loftið titraði fyrir augum hans. Auðnin
og einveran fylltu hann ótta og örvinglan.
Hann sneri við og komst með naumind-
um heim aftur, vonsvikinn og sneyptur
yfir þrekleysi sínu og vanmætti. Síðan
hafði hann ekki lagt upp í nýja leiðangra.
En þetta tilbreytingarsnauða og til-
gangslausa líf varð honum því þungbær-
ara, sem lengur leið. Hann var farinn að
hata foreldra sína og bróður sinn, sem öll
virtust leggjast á eitt með að gera honum
lífið óbærilegt. Allt gekk út á það að lít-
ilsvirða hann og gefa honum í skyn, hvað
hann væri gersamlega þýðingarlaus, jafn-
vel algerlega ofaukið. Hann fjarlægðist