Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Blaðsíða 11

K AIN
57
hann gat farið að hugsa nokkurnveginn
skýrt og skipulega. Hvernig myndi for-
edrum hans verða við er þau kæmust að
því, að Abel, yndi þeirra og eftirlæti, væri
ekki lengur lifandi, og hann, — bróðir
hans — hefði svipt hann lífi?
Þessar hugsanir vöktu kvíða og sjálfs-
ásökun í sál hans. Hann hefði ekki átt að
vera alveg svona harðhentur. Það hefði
verið nóg að hræða hann dálítið. --------
Áður en hann vissi af var hann kom-
inn þangað, sem hann hafði vegið bróðu-r
sinn og staðnæmdist hjá líkinu, sem
starði á hann galopnum, annarlegum aug-
um. Hann fylltist óhugnaði og ótta. Þessi
brostnu augu voru full af hræðilegri orð-
lausri ásökun, sem smaug eins og hnífs-
oddur innst inn í hugskot hans. Hann
langaði til að hlaupa burt, en þó gat
hann ekki annað en staðið grafkyrr, eins
og negldur niður. Hvað hafði hann gert?
Hann hafði unnið verk, sem ekki varð
aftur tekið, illverk, glæp, sem myndi
fylgja honum eins og dimmur, ógnandi
skuggi, hvert sem hann færi. Allt hans líf
myndu þessi starandi augu fylgja honum,
og ræna hann friði og hugarró. Framveg-
is myndi líf hans verða sífelldur flótti
undan hræðilegum minningum. — Eilífur
ósigur. Ennþá meiri tómleiki og einstæð-
ingsskapur, en nokkru sinni fyrr. Foreldr-
ar hans myndu formæla honum og bölva
fæðingardegi hans. Öll sund voru lokuð.
--------Sólin hné allt í einu til viðar.
Síðustu geislar hennar lýstu sem snöggv-
ast upp andlit líksins. Allt þetta yfirlæt-
islega og fullorðinslega var horfið úr
svip þess, en barnslegt vanmætti og úr-
ræðaleysi komið í staðinn, sem minnti á
löngu liðna tíma, er Abel litli leitaði
trausts og öryggis hjá stóra bróður.
Hann féll á kné við hlið þess, huldi and-
litið í höndum sér og grét. Margra ára
kuldi og beizkja, sem búið hafði í sál
hans, flæddi burt með tárunum, sem sitr-
uðu niður á milli fingra hans, ofan í
moldina, sömu moldina, sem nýbúin var
að drekka í sig blóð bróður hans.---------
— — — Myrkrið var skollið yfir. A
hinum djúpa dimmbláa næturhimni blik-
uðu óteljandi stjörnur eins og björt bros-
mild augu. Á austurhimni var ein stærst
og skærust. Kain fannst hún rétta sér
óteljandi, granna geislafingur. Hann lagði
af stað í áttina þangað, líkt og hann væri
seiddur af dularfullu afli. — Ferð hans
út í hinn stóra óþekkta heim var hafin.
Hann gekk og gekk, hugsunarlaust.
Hann reyndi ekki að gera sér grein fyrir
því, hvað biði hans. Honum var sama um
allt. Öskur villidýranna skefldu hann
ekki. Hann óskaði þess jafnvel að þau
vildu ráðast á hann og drepa hann, sem
fyrst.
Nóttin leið og hann fór að finna til
þreytu. Þegar dagur rann lagði hann sig,
sem snöggvast til svefns. En hann vakn-
aði strax aftur. Hann hafði dreymt augu
bróður síns. Hann gekk eins og trylltur.
Hann varð að losna undan áhrifum
þeirra. Áfram, — áfram.
Allan daginn gekk hann um hrjóstugt
sólþurrkað land. Sólin brenndi hann
miskunnarlaust, og þorsti fór að ásækja
hann, en engin lind eða lækur varð á
vegi hans. í óendanlegum fjarska hylltí
undir blá fjöll, það voru ný og óþekkt
fjöll. Þangað stefndi hann, en hvernig
sem hann gekk virtust þau alltaf jafn
fjarlæg.
Dagurinn leið og nóttin og næsti dagur
kom með brennandi sól. Kain skjögraði
áfram, en hann var að verða aðframkom-
inn. Augun gljáðu af sótthita, og kverkar
hans voru þurrar og sprungnar af þorsta.
Hann var farinn að sjá sýnir. Grænir
vinjar með tærum svalandi uppsprettu-
lindum aðeins örfá fótmál burtu. Skugg-
sælum trjálundum, þar sem greinamar
svignuðu undan ofurþunga ávaxtanna,
8