Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Síða 12

58
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
skaut allt í einu upp fyrir framan hann,
en þegar hann rétti út hendina til þess að
seðja hungur sitt eða svala þorsta sínum,
var allt horfið.
Sólin hné og nóttin kom og leið og nýr
dagur rann upp. Kain staulaðist enn þá
áfram. Hann hafði nálgast fjöllin ótrú-
lega mikið og jarðvegurinn var orðinn
frjórri og gróðursælli. En hann var hætt-
ur að veita því eftirtekt, sem í kringum
hann var. Meðvitund hans var orðin ó-
skýr. Hillingarnar voru horfnar, fyrir
augum hans var aðeins myrkur, sem
hann varð að þreifa sig í gegnum. Sn
áfram varð hann að halda, því að baki
sér heyrði hann fótatak ,létt en uppihalds-
laust og ógnandi. Hann vissi hver þar
var á ferð. Það mátti ekki ná honum —
aldrei að eilífu. Hann varð að halda
áfram, — áfram, — áfram.
En um miðjan dag gafst hann upp.
Fæturnir gátu ekki borið hann lengur.
Síðasta spölinn skreið hann. Honum
fannst hann heyra þyt í laufríkum trjám,
og finna svalandi forsælu, en hann var
orðinn of örmagna til þess að það gæti
gefið honum nokkurn styrk lengur. Harrn
gaf sig þreytunni og hvíldinni á vald,
viljalaus eins og lítið barn, og geigvæn-
legt myrkur lukti sig utan um vitund
hans.
IV.
Vatn, vatn. — Kalt, svalandi vatn seitl-
aði inn á milli vara hans. Hann svalg það
í sig þótt kverkar hans væru sárar og
bólgnar af langvarandi þorsta. Hann var
svo máttfarinn að hann gat ekki hreift
sig, og augnalok hans voru svo þung, að
hann megnaði ekki að lyfta þeim. Hann
vissi ekki hvort hann var lifandi eða
dauður. Hann skynjaði aðeins eitt: Vatn.
En meðvitund hans skýrðist smátt og
smátt. Hann fann að einhver laut ofan
að honum, og mjúkar hendur snertu við
honum. Sterkir armar hagræddu honum,
og ilmur frá nöktum líkama lék um vit
hans. Það minnti hann á þegar hann var
lítill og móðir hans hagræddi honum og
lét vel að honum, og það fyllti hann frið
og öryggi. Hann vildi ekki opna augim,
vildi ekki vakna til veruleikans, ef þetta
væri ekkert nema blekking.
En þreytuhöfginn rénaði smátt og
smátt og hugsanir hans urðu smám sam-
an skýrari. Þetta var ekki blekking. Þetta
var veruleiki, og hann opnaði augun
gætilega.
Tvö mild og brún augu mættu spyrj-
andi augnaráði hans. Og þessi brúnu
augu voru ekki nein draumsýn. Þau áttu
heima í andliti, sem ljómaði af æsku og
hreysti. Það gljáði á brúnleitt hörundið,
og sítt og svart hár féll laust um brjóst
og herðar.
Ofsalegur fögnuður gagntók hann. Það
var eitthvað að ljúkast upp fyrir honum,
eitthvað, sem alltaf hafði verið lokað.
Þessi ókunna kona, sem hélt honum í
örmum sínum og vætti varir hans með
vatni, hún var svarið við þeirri miklu
spurningu, sem alltaf hafði brunnið á
vörum hans; þeirri spurningu, hvort ekki
væri fleira fólk til á þessari jörð. Nú
vissi hann það fyrir víst, og hann var sæll
og ánægður.
— Hver ert þú? spurði hún, er hún sá
að hann var vaknaður aftur til lífs og
myndi skilja spurningu hennar. Hún tal-
aði sama mál og hann, aðeins með ann-
arlegum en þó viðfelldnum hreim í rödd-
inni.
— Ég er Kain, svaraði hann með barns-
legri hreinskilni, eins og það eitt væri
nóg til þess að hún vissi hver hann væri.
— En ég er Arína, dóttir Semits, svar-
aði hún á móti. Ég fann þig hér og sótti
vatn. Bráðum verður þú svo hress, að þú