Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Qupperneq 13

KAIN
59
getur komið með mér til tjalds föður
míns.
— Er það langt?
— Nei, þarna á bak við pálmalundinn.
Hann reyndi að rísa á fætur, en skorti
þrótt til þess, en með hjálp hennar tókst
honum það að lokum.
— Þú þreyttur ennþá, sagði Arína.
Kominn langt að?
— Búinn að ganga lengi, lengi, svaraði
hann, og rödd hans var óstyrk. Marga
daga, margar nætur.
— Þú hefir villst í eyðimörkinni og
lent hingað, sagði hún. Það var gott. Tjald
föður míns mtm standa þér opið.-----------
— — — Semit hinn ríki tók hinum
hrakta ferðalang með frábærri gestrisni.
Allt það bezta, sem til var í eigu hans,
stóð honum til boða. Kain náði skjótt
kröftum sínum aftur, því að hann var
ungur og hraustur, en hann var lengur að
gera sér grein fyrir því, hvernig hinu
nýja umhverfi var varið, og samrýmast
þessari nýju tilveru, sem hann hafði villzt
inn í. í hug hans fóru að mótast nýjar og
heilbrigðari skoðanir á ýmsu, sem áður
hafði verið honum leyndardómur.
Að morgni hins sjötta dags sat hann
úti fyrir tjalddyrunum og horfði á Arínu,
þar sem hún sat þar skammt frá og mal-
aði korn á milli tveggja steina. Hreyfing-
ar hennar voru mjúkar og hljóðlátar. Það
gljáði á brúnt hörund hennar í sólskininu.
Hárið, svart og gljáandi, hafði hún bund-
upp, svo að það hindraði hana ekki við
verkið. Augu Kains drukku í sig þessa
óvenjulegu og heillandi sjón, og í brjósti
hans rumskuðust tilfinningar, sem ollu
honum í senn bæði og gleði og sársauka.
Hann fann ennþá styrkleik arma hennar
og mýkt brjósta hennar frá þeirri stund,
er hún hafði hjúkrað honum veikum og
máttarvana. — En bráðum yrði hann að
skilja við hana til þess kannski að sjá
hana aldrei framar. Hann var að verða
fullhraustur og gat ekki mikið lengur
níðst á gestrisni þeirra.
Semit kom út úr tjaldinu og staðnæmd-
ist hjá honum. Hann var hinn virðuleg-
asti ásýndum, og augu hans virtust horfa
lengra og sjá fleira en annarra.
— Ég vona að ég móðgi þig ei, ungi
maður, hóf hann mál sitt, eftir stundar
þögn, þótt mig fýsi að heyra hverrar ætt-
ar þú ert, og hvaðan þig hefir borið. —
Ég hefi ei hingað til viljað ónáða þig með
slíkum spurningum, en nú þykist ég sjá,
að þú sért að verða fullhraustur aftur.
— Vanþakklátur væri ég, svaraði Kain,
ef ég leysti ekki úr spumingum þínum
eftir allar þær velgerðir, er þú hefir auðr
sýnt mér. — En furða mun þig á fáfræði
minni, því að ætt mína þekki ég ekki ut-
an foreldra mína.
— Lítillæti og hæverska er dyggð,
svaraði Setim. Sá er þykist vita mikið er
jafnan heimskari en sá, sem lætur lítið
yfir sér.
— Foreldrar mínir heita Adam og Eva,
sagði Kain, eftir að hafa þagað litla stund.
Hverrar ættar þau eru veit ég ei, því að
það hafa þau aldrei viljað segja mér. Bú-
staður þeirra er svo langt frá öðrum
mannabyggðum, að fram til þess dags, er
ég leit Arínu dóttur þína fyrst, hélt ég að
foreldrar mínir væru einu manneskjurn-
ar á jörðinni.
— Adam og Eva, endurtók Semit með
hægð, en lagði þó áherzlu á orðin. Mér
finnst ég kannast við þessi nöfn.
— Það lá við að ég væri farinn að trúa
þessu, hélt Kain áfram, að því væri í
raun réttri þannig varið, og mér fannst
lífið svo hræðilega tómlegt og tilgangs-
laust ef svo væri.
— íbúar jarðarinnar eru fleiri en
stjörnur himinsins, sagði Semit með
sannfæringarþunga í röddinni. Bústaður
foreldra þinna hlýtur að vera fjarri öll-
um venjulegum mannabyggðum fyrst þú
8*
9