Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Síða 18

64
NtJAR KVÖLDVÖKUR
veg sama um það. Hann hafði lofað að
koma, og hún skyldi bíða hans til æfi-
ioka.
Langt úti á sléttunni var ógnarlítill
dökkur blettur, sem ekki hafði verið þar
fyrr. Hún þrýsti báðum höndunum að
brjóstunum, til þess að halda hjartslætt-
inum í skefjum. — Það var hann. Iiann
var að koma.
Hún stóð kyrr og beið og þorði tæp-
lega að draga andann. Hann kom nær og
nær, en honum miðaði hægt áfram, hann
var auðsjáanlega þreyttur. Hvert augna-
blik var svo óendanlega lengi að líða.
Loksins staðnæmdist hann frammi fyrir
henni þreytulegur með hár og skegg úfið
og flókið og kolmórauður af ryki og sól-
fcruna. En hvað gerði það? í augum henn-
ar var hann fallegasti og bezti maðurinn,
sem til var. Rödd hans var þreytuleg og
dálítið hrjúf í fyrstu, þegar hann tók til
máls.
— Arína. — Nú er ég kominn, loksins.
Fyrirgefðu mér hvað ég var lengi í burtu.
Hún rétti fram báðar hendurnar. Allh'
þessir löngu dagar, sem hún hafði staðið
hér og horft og beðið voru gleymdir.
Rödd hennar titraði af fögnuði:
— Ég vissi að þú myndir koma.
— Ef þú vissir það, Arína, hvað ég hefi
orðið að þola og líða. En ég vann sigur í
hverri þraut, og það var þér að þakka.
För minni er lokið. Ég hefi fundið það,
sem ég leitaði að: frið hjartans. Nú yfir-
gef ég þig ekki framar, nú verður allt
gott aftur.
Svo gengu þau stíginn heim að tjöldun-
um, stíginn, sem fætur Arínu höfðu
markað í mjúka jörðina á eyrðarlausri
göngu sinni, til að skyggnast eftir ástvini
sínum-
En nú var hann kominn. Bráðum mundi
grasið festa þar rætur á ný.
Þjóðsögur.
Huldustúlkan og kýrin í þóreyjarborg.
(Handrit Sigurbjargar Jónasdóttur, 1907).
Það bar við á laugardaginn fyrir hvíta-
sunnu 1888, að Málmfríður systir mín
gekk heim frá spurningum. Veður var hið
fegursta. Hún gekk fram hjá vatni, sem
kallað er Hendilskotsvatn. Skammt frá
því er einstök klöpp á háum hól, er heit-
ir Þóreyjarborg. Þegar systir mín á eftir
nokkra faðma að klöppinni, sér hún
stúlku. Hún sat sunnan í borginni og var
að lesa bréf. Hún hafði lítinn grænan
kistil í kjöltu sinni. Hugði systir mín að
ganga upp að klettinum til stúlkunnar, en
þá stóð hún upp og hvarf í hólinn. Málm-
fríður gekk allt í kring um klöppina, en
varð einskis vör, hún sá stúlkuna ekki
framar.
Kona nokkur bjó í Keldudal, næsta bæ
fyrir suhnan Hróarsdal, þar sem faðir
minn býr. Hún heitir Guðný Jónsdóttir,
og býr nú að Lóni í Viðvíkursveit. Þegar
hún bjó í Keldudal, sá hún daglega sne-
g'ráa kú með heimakúnum, en á kvöldin
tók hún sig úr kúnum og hvarf við Þór-
eyjarborg.
-------------
Draumvísa.
(Handrit síra Péturs Guðmundssonar í Grímsey).
Konu Bjarna Jónssonar í Hraunholti
dreymdi einhverju sinni eftir lát hans, að
hann kæmi til hennar og kvæði:
„Ei þarf gráta, öll þín tár
eiga burt að flýja.
Guð mun láta um eilíf ár
okkur saman vígja“.