Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Blaðsíða 30

76
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hann verður bráðum all right aftur. Þeir
hafa harðan skalla, þessir Arabar!“
„Og Yusef?“
„Le petit Sheik viðbeinsbrotnaði. Það
er ekkert að nefna. Nokkurra daga hvíld
og gælur í kvennabúrinu, og svo er hann
í fullu lagi!“ sagði Gaston hlæjandi.
„Kvennabúrinu?“ át Díana upp aftur
hissa. „En er hann þá giftur?“
„Mais oui, Madame! Hann á tvær konur.
Hann yppti öxlum, er hann sá furðu-
svipinn á andliti hennar. „Que voulez
vous?* Þetta er landssiður!“ bætti hann
við góðlátlega, og svipur hans gaf í skyn,
að hann viðurkenndi aðeins leiðinlega
staðreynd.
Það var viðkvæmt og eldfimmt málefni
að ræða um landssiðu, og var Díana því
fljót að skifta um samræðuefni.
„Hvar hafið þér lært reiðmennsku,
Gaston?“
„Á veðreiða-svæði í Auteuil, madame,
þegar ég var drengur. Seinna var ég fimm
ár í riddaraliðinu, og svo kom ég til
monseigneur11.
„Og hve lengi hafið þér verið hérna?“
„Fimmtán ár, madame!“
„Fimmtán ár!“ tók hún upp aftur hissa.
„Fimmtán ár hérna í eyðimörkinni?“
„Hér og hingað og þangað, frú“, sagði
hann styttri í spuna, heldur en hann var
vanur; svo tautaði hann eitthvað til af-
sökunar og fór burt.
Díana hallaði sér afturábak í koddana
og andvarpaði. Gaston þurfti ekki að
vera hræddur um það, að hún ætlaði að
reyna að hnýsast í leyndarmál hans. Svo
djúpt var hún þó ekki sokkin. Æ dular-
fyllri og óskiljanlegri varð hann henni
þessi ógurlegi maður, sem svo grimmi-
lega hafði gripið inn í örlög hennar.
Hvaða töframætti var hann gæddur,
*mais oui: Já, auðvitað. — Que voulez vous:
Hvað um það. Þýð.
þessi maður, að þeir elskuðu hann allir
og dáðu, bæði þessir hálfviltu menn hans
og' þessi litli franski fyrverandi riddara-
liði? Hún var enn að brjóta heilann um
þessi flóknu málefni og eygði enga lausn,
er höfðinginn kom inn aftur. Nú kom
hann hreinn og velklæddur og var allt
annar maður, en sá sem hún hafði séð,
blóðugan, rifinn og villimannslegan fyr-
ir hálfri stundu síðan- Hann var þögull
og alvarlegur á svip og hafði auðsjáan-
lega eitt af þessum hjárænu-köstum sín-
um, sem hún smám saman hafði vanið sig
við. — Þau hafði hann stundum klukku-
tímum saman og leit þá blátt áfram ekki
við henni. Það var algerð þögn við mið-
degisverðinn. Hann yrti aðeins einu sinni
á Gaston, og þá mælti hann á arabiska
tungu, og þjónninn svaraði með því einu
að kinnka kolli, og eftir að Gaston var
farinn út, mælti hann ekki orð af munni
langa hríð, en sat þögull á dívaninum,
auðsjáanlega í þungum hugsunum.
Díana ráfaði eirðarlaus um tjaldið og
skoðaði kæruleysislega alla þessa hluti,
sem hún þekkti svo vel, að hún kunni þá
alla utanbókar, og að lokum lézt hún vera
að lesa eitt hinna frönsku vikurita, sem hún
hafði lesið ótal sinnum. Venjulega gladdi
það hana, að hann var þögull, en í kvöld
óskaði hún þess af einkennilega and-
stæðuþrunginni skapgerð konunnar, að
hann vildi segja eitthvað. Hún var sljó
og þreytt, og þögnin lagðist þungt á hana.
Nokkrum sinnum leit hún um öxl til
hans, en hún sá aðeins á bakið á honum,
og það var ekki árennilegt. Loksins kall-
aði hann á hana, og þá þversnerust til-
finningar hennar skyndilega, svo að hún
óskaði þess innilega, að hann hefði aldrei
mælt framar orð af munni. Hún gekk
hægt til hans- Hún var alltof þreytt til
þess að veita viðnám og sýna nokkurn
mótþróa. Til hvers var það líka? hugsaði
hún niðurbeygð, það myndi enda með