Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Blaðsíða 31

ARABAHÖFÐIN GINN
77
ósigri hennar eins og alltaf endranær.
Hann dró hana niður á dívaninn við hlið-
ina á sér, og áður en hún hafði áttað sig
á, hvað hann var að gera, hafði hann lát-
ið langa jade-hálsfesti renna niður yfir
höfuð henni. Ofurlitla stund starði hún
sljó á þennan dásamlega skrautgrip, sem
var samansettur af jafnstórum ferköntuð-
um og snilldarlega útskornum plötum
með óvenjulega fallegum og hreinum
grænum lit — rak upp dauft hljóð,
reif af sér festina og þeytti henni fram á
gólfið.
„Að þér skulið þora!“ stundi hún upp.
„Þér geðjast ekki að henni?“ spurði
hann rólega og lyfti brúnum af undrun.
„Og hún fer svo vel við kjólinn þinn“,
bætti hann við og strauk brúnni hönd
sinni yfir grænar silkifellingar kjólsins,
er bugðuðust fagurlega um hvelfdan
barm hennar. Hann leit ofan í opna öskju,
sem stóð á smáborði við hliðina á honum
og var full af gimsteinum.
„Perlur eru of kaldar og demantar of
hversdagslegir handa þér“, sagði hann
hægt. „Þú ættir aðeins að bera jade ■—■
það er eins og kvöldbjarmi himinsins
gegn sólarlaginu í gullnu hári þínu“-
Þannig hafði hann aldrei áður talað
við hana, og heldur ekki í þessum tón.
Framkoma hans hafði miklu fremur ver-
ið ruddaleg en blíð. Hún leit snögg't
framan í hann og ruglaðist alveg af því,
er hún las út úr andliti hans. Úr augum
hans lýsti hvorki ást né girnd, aðeins
óvenjuleg mildi. „Þú vilt máske heldur
hafa demantana og perlurnar!“ sagði
bann og benti fyrirlitlega á öskjuna.
„Nei, nei! Ég hata það! Ég hata það
alltsaman! Ég vil ekki bera skrautgripi
yðar! Þér hafið engan rétt til þess að
ætla, að ég sé ein af þessháttar konum!“
brópaði hún æst.
j,Svo þér geðjast ekki að því? Bon dieu!
Éngin hinna hefir nokkru sinni slegið
hendi við þessháttar — þær hafa meira
að segja aldrei fengið nóg!“ sagði hann
og hló.
Díönu varð hverft við og leit upp, og
svipur hennar bar vott um ótta og and-
styggð.
„Þær hinar?“ spurði hún skelkuð.
„Þú hefir þó líklega ekki haldið að þú
værir sú fyrsta? eða hélztu það, kannske?“
spurði hann með ruddalegri hreinskilni.
„Horfðu ekki svona á mig! Þær voru
ekkert líkar þér — þær komu fúsar og
sjálfboðnar til mín — alltof fúsar! Allah!
Hve þær voru leiðinlegar. Ég varð fyrr
þreyttur á þeim en þær á mér!“
Hún stundi af grátekka og brá hand-
leggnum fyrir andlit sér og stritaði við
að losa sig. Þetta hafði hún aldrei hugs-
að sér. Hún var of saklaus til þess, að
henni hefði dottið það í hug. Hún var þá
bara ein af mörgum ástmeyjum hans,
sem hann hafði tekið og fleygt frá sér
aftur, eins og honum hentaði! „Ó, hve þér
særið mig og svívirðið!“ hvíslaði hún
ósköp lágt — en svo blossaði bræðin upp
í henni á ný. Hann hafði linað á takinu
utan um hana, og hún reif sig lausa og
spratt á fætur. „Ég hata yður! Skiljið þér
það ekki? Ég hata — hata yður!“
Hann kveikti sér í vindling í mestu
makindum og hagræddi sér á dívaninum.
Loksins sagði hann hægt og kuldalega:
„Þú ert nú búin að segja mér það einu
sinni áður í dag! Og með því að endur-
taka það, verður það síður sannfærandi,
ma chére!“*
Bræði hennar hjaðnaði — hún var of
þreytt til að vera reið. Hún var særð og
auðmýkt, og maðurinn hérna hjá henni
hafði á sínu valdi að auðmýkja hana enn
dýpra. Hún var algerlega á hans valdi, og
í kvöld hafði hún ekki mátt til að berj-
* ma schére: Qóða mín. Þýð.