Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Side 34

80
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
mikið af henni bæri að taka bókstaflega.
Viðburðirnir um daginn flugu aftur með
leifturhraða gegnum huga hennar, hvert
einasta andstyggilegt atriði þeirra. Þegar
hann beitti refsingu, þá gerði hann það
miskunnarlaust. Hve langt myndi hann
ganga? Hann var Arabi — henni gleymd-
ist það öðru hvoru, unz hann á ný minnti
hana á það með ruddaskap sínum — og
sem kona þurfti hún engrar miskunnar
að vænta frá hans hendi. IJans hendi!
Hún hvarflaði augunum snöggt yfir á
fingurna, sem héldu fast um upphandlegg
hennar, og hún sá þessa sömu fingur löðr-
andi í blóði, sá þá kreppta utan um blóð-
uga taumana. Hún háði harða baráttu við
sjálfa sig og tættist sundur inn í innstu
sálarfylgsni, á annan bóginn var ástríðu-
þrungin ósk um, að hinn sterki vilji henn-
ar og þrályndi mætti vinna bug á kveif-
arlegum kvenlíkamanum, sem kveinkaði
sér og kveið fyrir líkamlegum kvölum og
pínslum; en sífellt herti tak hans fastara
að henni, og hún fann steinharða vöðva
hans þrýstast að herðum sér og berum
hálsi eins og til að minna hana á hinn
ægilega mátt, sem lá bundinn við hlið
hennar. Hún leit hægt upp og horfði á
hann.
Svipur hans var óbreyttur. Sama ógn-
andi hrukkan á milli augnanna og sama
harkan í augnaráðinu, og grimmdarlegir
drættir munnsins komu enn skýrar í ljós.
Meir en nokkru sinni áður líktist hann
nú tígris þeim, er hún hafði líkt honum
við áður- Hótanir hans voru ekki orðin
tóm — þær voru römm og ægileg alvara.
„Þér ættuð heldur að drepa mig“, sagði
hún raunalega.
„Það væri eins og að viðurkenna sinn
eiginn vanmátt,“ svaraði hann kuldalega.
„Ég drep ekki hest, fyrr en útséð er um,
að hann verði ekki taminn. Og fyrir því
hefi ég ennþá enga sönnun með þig. Ég
get tamið þig — og ég vil það. En það ert
þú, sem verður að velja — og það í kvöld
— hvort þú viljir hlýða mér af frjálsum
vilja, eða ég verði að neyða þig til þess.
Ég hefi verið mög þolinmóður, þegar litið
er á, hvernig ég í rauninni er“, bætti hamr
við og brá fyrir einkennilegu brosi á and-
liti hans. „En nú er þolinmæði minni lok-
ið. Veldu nú fljótt!“ Hægt og jafnt þrýsti
hann henni fastar og fastar upp að sér,
unz armar hans voru eins og ósveigjanle'g
járnbönd utan um hana. — Hún gerði
hina síðustu örvita tilraun til að losa sig,
en svo fanst henni hún sjá á milli sín og
breiðu bringunnar fyrir framan sig hest-
inn, með hangandi höfuð, nötrandi af
angist og ótta, með blóðuga froðu velt-
andi út úr sundurrifnum munninum, al-
gerlega bugaðan eftir hina ógurlegu refs-
ingu- Hún fann allt í einu til svima. Hún
reikaði á fótunum og hneig hægt upp að
manninum, sem hélt henni. Líkamleg
angist hafði orðið yfirsterkari — hún ork-
aði ekki meiru.
„Ég skal hlýða yður“, hvíslaði hún
þunglega.
Hann tók fingrunum utan um höku
hennar og sneri höfði hennar að sér og
starði fast og djúpt í augu henni, svo að
henni fannst, að hann hlyti að sjá til
botns í sál hennar. Hótunarsvipurinn
hvarf af andliti hans, en augnaráð hans
var jafn tryllingslegt og brennandi.
„Gott!“ sagði hann loksins stuttur í
spuna. „Þú ert skynsöm", bætti hann við
með alvöruþunga; svo beygði hann höfuð
hennar enn meira aftur á bak og laut of-
an yfir hana, unz varir hans snertu nærri
því munn hennar. Ósjálfrátt fór hrollur
um hana, og hún leit á hann kvíðafullum
bænaraugum. „Er það svo slæmt? Hat-
arðu svo kossa mína?“ sagði hann og
brosti kaldhæðnislega.
Hún reyndi að verjast því að gráta.
„Þú ert að minnsta kosti ærleg, þó að