Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Qupperneq 36

82
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
að petit dejeuner* hafði hún ráfað fram
og aftur um tjaldið eirðarlaus og kvíð-
andi því, að nú gæti höfðinginn komið á
hverri stundu, og þá væri úti um allar
vonir um flótta og frelsi.
Hún leit enn einu sinni við með hryll-
ingi og lét augun hvarfla um tjaldið með
sínu íburðarmikla, austræna skrauti, þetta
herbergi, sem hún var orðin svo einkenni-
lega gagnkunnug þessa tvo mánuði. Hú.n
myndi aldrei gleyma því. Það myndi
vera mótað djúpt í huga hennar alla ævi
eins og maðurinn sjálfur, erfið gáta, er
hún aldrei gæti ráðið. Svo dró hún djúpt
andann og gekk hvatskeytlega út í sól-
skinið.
Fyrir utan beið Gaston með hestana og
stóð tilbúinn og hélt í ístaðið. Hún strauk
hest sinn blíðlega og klappaði honum á
silkigljáandi hálsinn, og var ekki laust
við, að hönd hennar skylfi ofurlítið. Hún
elskaði þennan hest, og í dag átti hann
að hjálpa henni til að flýja. Hesturinn
svaraði gælum hennar með lágu gleði-
hneggi, nuddaði höfðinu upp að henni og
fnussaði við henni með mjúkum flipan-
um. Hún leit enn einu sinni á stóra tví-
tjaldið, steig síðan á bak og reið á brott
án þess að líta aftur upp frá því. Hún
varð að stillast af fremsta megni og lát-
ast vera róleg, þótt hana dauðlangaði til
þess að hleypa Silfurtopp og ríða Gaston
af sér. En hún var ennþá of nærri tjald-
borginni til þess að þora að eiga það á
hættu.
Hún reið áfram á léttu tölti og hlífði
hestinum ósjálfrátt- Hverri hugmyndinni
á fætur annari skaut upp í huga hennar,
en við nánari athugun reyndust þær all-
ar - óframkvæmanlegar. Hún skeytti ekk-
ert um tímann annað en það, að hann
flaug alltof fljótt, svo að ætti eitthvað að
* petit dejeuner: litla skattinn, þ. e. léttan morg-
unverð. Þýð.
gerast, þá varð að gera það fljótt. Gaston,
sem reið fáein skref á eftir henni, gætti
tímans vel og leit öðru hvoru á úr sitt.
Allt í einu reið hann fram á hlið við hana
og tautaði í afsökunarróm: „Fyrirgefið,
madame! En það er orðið framorðið!“
sagði hann og sýndi henni á armbandsúr
sitt.
Díana leit ósjálfrátt á úlnlið sinn. en
mundi svo allt í einu eftir því, að hún
hafði brotið úrið sitt daginn áður. Hún
stöðvaði hest sinn, ýtti sólhjálminum aft-
ur á hnakkann og þurkaði svitann af
enninu. Þá kom allt í einu allhvöss vind-
hviða, eins og oft vill til á eyðimörkinni,
þar sem vindhviður geta komið og horfið
algerlega óvænt. Eins og elding flaug
henni nokkuð í hug — auðvitað voru
skilyrðin all tæp, en ef til vill — ef til
vill gat það heppnast! Hún leit snöggt á
Gaston, sem horfði í aðra átt, lyfti svo
hendinni og lét vasaklút sinn flögra fyrir
vindi — og sleppti honum svo. Vindur
feykti honum spölkorn burt. Hún rak upp
dálítið hljóð og greip í tauminn á hesti
Gastons.
„Æ, Gaston, vasaklúturinn minn!“
hrópaði hún og benti þangað, sem klútur-
inn lá skínandi hvítur á flötum steini.
Gaston varpaði sér af baki og hljóp af
stað yfir Sandinn í áttina til klútsins.
Hún beið, þangað til hann var kominn
dálítið af stað, og sat á hesti sínum gagn-
tekin af eftirvæntingu, með blikandi
augu og hamrandi hjarta. Svo greip hún
sólhjálm sinn og sló honum af öllu afli,
svo að bergmálaði í klettunum, á lend
hesti Gastons og fældi hann heim á leið
aftur í áttina til tjaldanna. Svo keyrði
hún Silfurtopp sporum sneri honum
snöggt til norðurs og þeysti af stað og
skellti skollaeyrum við hrópum Gastons,
sem hafði orðið dauðskellkaður við til-
tektir hennar.
Silfurtoppur varð mjög æstur, og er