Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Blaðsíða 39

SÆVOFAN
85
Stormurinn hafði heldur aukist, og það
hvein óheillavænlega í reiðanum. Skipið
stakk stefninu aftur og aftur á kaf í hin-
• ar grænu, hvítfreyðandi bylgjur, sem
sendu ískalt löðrið alla leið upp á stjórn-
pall. En þar stóð skipstjóri og annar
stýrimaður og störðu ýmist út í myrkrið
eða þá á áttavitann, og þótt tveir menn
væru við stýrishjólið, áttu þeir fullt í
fangi með að halda skipinu í réttri stefnu.
Veðurgnýrinn var svo mikill, að varla
heyrðust fyrirskipanir skipstjóra, hve
hátt sem hann hrópaði. Stundum nötraði
skipið stafanna milli, þegar skrúfan
sleppt’ sjónum og þyrlaðist í lausu lofti.
„Hann hefir hert veðrið“, sagði stýri-
maður. „Hvernig er stefnan?“
„Suðaustur, tvö strik; til suðurs“, svar-
aði skipstjóri. „Það gengur hægt og
vinnst lítið á móti slíkum sjó, tæpa 5
hnúta,:|:) og höfum við þá fulla ferð“.
Hinriksen hrissti höfuðið. „En ég er
hræddur um, að við náum ekki heim eins
snemma og þú varst að búast við, skip-
stjóri“, sagði hann. „En far þú niður,
Andersen, og fáðu þér eitthvað volgt og
leggðu þig út af um stund. Það getur vel
farið svo, að við í nótt þurfum á öllu okk-
ar að halda“.
Andersen hneigði sig og flýtti sér nið-
ur. Skipstjórinn gekk nokkrum sinrium
fram og aftur um stjórnpallinn og stað-
næmdist síðan við hlið stýrimannsins.
„Það er undarlegt“, mælti hann, „en það
leggst einhvernveginn. svo fastlega í mig,
að eitthvað muni koma fyrir okkur í
kvöld. Finnst þér það ekki líka?“
„Jú“, svaraði stýrimaður, „en líklega er
það nú mest vegna þess, að þú ert að
hugsa um hvaða kvöld er í kvöld og að
vonast er eftir þér heim“.
„Já, það getur nú vel verið“, sagði skip-
stjóri, „að það sé þess vegna, einkanlega
*) 1 Hnútui' (Knob) samsvarar 1 sjómílu.
sökum þess, að drengurinn er með. Ég
veit líka, að hann langar heim til móður
sinnar í kvöld“.
„Auðvitað. Það var eflaust alveg eins
með okkur, þegar við fórum okkar fyrstu
ferð“, sagði stýrimaður. „En ef ekki verð-
ur ís á sundinu, þá ættum við að ná heim
einhvern tíma á morgun. •—■ Enginn von-
ast eftir mér“, bætti hann við angurvær.
Helmar skipstjóri gaf honum hornauga.
„Komdu heim með mér og fáðu þér bita
af jólagæsinni með okkur og volgan sopa
á eftir. Okkur veitir ekki af því eftir
þessa ferð“.
Áður en Hinriksen fengi ráðrúm til ið
svara, kom svo hörð vindhviða, að þeir
áttu fullt í fangi með að ráða sér. Ógur-
legur sjór braut yfir skipið, og löðrið
þeyttist framan í þá á stjórnpallinum.
„Farðu og gáðu að, hvort nokkuð hefir
brotnað, Hinriksen“, sagði skipstjóri.
Sjálfur beindi hann allri athygli sinni að
stjórn og stefnu skipsins. Þá kvað við
allt í einu sterk og voldug rödd:
„Stýrið í vestur!“
„Hví í dauðanum ætti ég að stýra í
vestur?“ spurði skipstjórinn undrandi og
leit spurnaraugum á stýrimann, sem hafði
stanzað í miðjum stiganum og horfði nú
óttasleginn á skipstjóra.
„Það var ekki ég, sem sagði það“, svar-
aði Hinriksen.
„Svo-o, hver var það þá?“ sagði skip-
stjóri önugur. „Eitt strik nær suðri!“
„Stýrið í vestur!“ Aftur kvað við sama
röddin, voldug og sterk, gegnum veður-
gnýinn.
„Sjáðu! Sjáðu!“ hrópaði stýrimaðurinn
og benti upp í reiðann. „Guð sé oss næst-
ur! Þarna er Sævofan komin!“
Skipstjórinn leit þangað, sem hann
benti, og hrökk við um leið. Uppi í
reiðanum sat hræðileg vera, og sló um
hana daufum fosfor-grænum bjarma. Hún
var í olíufötum með sjóhatt á höfði, en