Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 20

14
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
augun — allt sem hún meinti. „Svívirði-
legt!“ skyldi hún segja — „af því að ég
var úti —En svo brast þetta allt saman
fyrir henni. Já, auðvitað — hún hafði
alltaf verið úti og aldrei heima. — Og
hún minntist þess nú, í öll þau skifti, sem
Erlingur hafði beðið hana um að vera nú
ofurlítið heima í stað þess að vera alltaf
á hlaupum úti — beðið hana að hugsa
líka dálítið um störf hans — og, — o —
nei, sökin var víst hennar megin. Og
Hilda studdi höfðinu upp að trjástofni og
hágrét og sleppti sér alveg í sorg sinni.
Hún skyldi gjarnan deyja, það skyldi
hún gera — og svo gætu þau hin fengið
hvort annað. — Og hún var svo óham-
ingjusöm — til hvers ætti hún þá að lifa.
— Hún gekk aftur niður að Karl Jóhann.
Ljós bílanna, sem komu brunandi upp
eftir, seiddu hana til sín niður eítir. Hún
gekk eins og í óráði. Bílarnir já. — Lenda
undir bíl — já það gæti dugað. Þarna
kom stór bíll. Hún starði á ljósin. Nú kom
hann - nú - nú. Bíllinn rak upp langt sker-
andi ýlfur — og Hilda steig eldsnöggt til
hliðar — en bílstjórinn sendi kröftugt
blótsyrði á eftir henni. „Nú hefði allt
getað verið búið“, hugsaði Hilda og horfði
angurvær á eftir bílnum. En það var nóg
af bílum. Hún sá eins og í draumi fólkið
á gangstéttunum og björtu og vel-lýstu
verzlanirnar. Hún starði á móti næsta bíl.
Ákafur blástur — ýskur í þrautpíndum
hemlum — hávær hróp og köll. Hún vildi
samt ekki láta aka á sig — vildi ekki
deyja. En það var, eins og að ljósin þau
arna dáleiddu hana. — Hún reyndi í ör-
væntingar-æði að komast undan. Hrasaði
og myndi hafa dottið, ef sterk hönd hefði
ekki allt í einu kippt henni undan.
„En eruð þér þá bæði sjónlaus og
heyrnarlaus?11 hrópaði björgunarmaður
hennar og tók utan um herðar henni til
þess að styðja hana. Þessi hugulsama
hjálpfýsi andmælti þó gremjunni í mál-
rómnum. — Hún þekkti málróminn og;
leit upp.
„Þér!“ sagði hann forviða.
„Æ, doktor Kaas — farið þér eitthvað
með mig. — Alveg sama hvert“, sagði
hún í bænarróm og tók dauðahaldi í
handlegg hans.
„Komið þér“, sagði hann aðeins — og
leiddi hana að bíl, sem hann hafði stöðv-
að með bendingu.
Hún seig grátandi niður í hornið á bíl-
sætinu.
„Hvert ætlið þér að fara?“ spurði hann.
„Veit ekki“.
„Akið til og frá — eins og yður sýnist
— þangað til ég segi til“, sagði dr. Kaas
við bílstjórann.
Svo steig hann upp á bílinn — settist.
niður og tók hönd hennar.
Hann mælti ekki orð. Hélt aðeins fast.
um hönd hennar.
Hilda grét í sífellu. Það skar hann í'
hjarta að heyra hana gráta svona sárt.
En hann spurði hana einkis, þó að hann
dauðlangaði til að vita, í hverju sorg
hennar væri fólgin, svo að auðveldara
væri að hjálpa henni. Hún myndi
segja það sjálf, ef hún vildi, að hann vissi
það.
Smámsaman varð grátur Hildu hægari
og hægari. Hún þurrkaði af sér tárin með
lausu hendinni og tók tvö-þrjú andköf
af ekka — svo sneri hún höfðinu ofurlít-
ið að dr. Kaas og hvíslaði:
„Þakk“.
„Ekkert að þakka“, sagði hann hlýlegæ
„jæja — ætlið þér nú að fara heim?“
„Ég ætti líklega að gera það, en — æ
dr. Kaas — látið þér mig bara fara út úr
hérna, svo get ég gengið heim. Og fyrir-
gefið þér — ég hefi víst —“
Tárin tóku að hrynja á ný.
„Ég hefi nokkrar sjúkravitjanir — ég'
get farið í þær — svo bíðið þér hér á.
meðan — viljið þér það ekki? Maður má.