Nýjar kvöldvökur - 01.04.1942, Blaðsíða 18

(H
FRJÁLSIR MENN
N. Kv.
væri íangi til morguns. Hann væri ekki sá
maður, að hann verðskuldaði að vera
frjáls. Borgarstjórinn sýndi honum mikla
og verðskuldaða fyrirlitningu, bæði í orð-
um og gjörðum, áður en hann fór, og lok-
aði klefanum aftur á eftir sér á sama hátt
og áður. Hann læsti þennan náunga inni.
Eða var ekki svo?
— Jú, sagði spörvaskyttan harla lúpu-
lega. — Hann var harður í horn að taka.
— Og þér sjálfur? spurði ég bóndann.
— Það er auðvitað allt annað mál, eins
og þér skiljið. Eg sagði yður, hvernig ég
þjösnaðist um allt þorpið heima, til þess
að leita að þjófnum, og síðan hvernig ég
æddi hingað á eftir honum. Þér ættuð að
skilja, að ég var blátt áfram orðinn dauð-
þreyttur. Og auk þess harmþrunginn....
Og svo var það næturkuldinn .... Hvern-
ig átti ég að komast heim? .... Eða þá að
liggja úti? Eg ákvað því að biðja borgar-
stjórann um gistingu. — Þetta er allt, sem
um það mál er að segja: Eg er saklaus og
frjáls maður.
Eg fór loks að komast til botns í þessu
öllu saman. Eg lokaði augunum og ætlaði
að fá mér blund. Báðir grannir mínir,
bóndinn og spörvaskyttan, lögðust til
svefns. En áður en við vorum allir sofnað-
ir, heyrði eg bóndann segja eins og við
sjálfan sig:
— Ó, nei, nei! Eg er frjáls maður. Eng-
inn neyðir mig til þess að vera hér. Eg get
farið héðan, þegar opnað er.
Og öldungurinn svaraði:
— Svo er nú það. Manni verður svo
þungt um hjartað, þegar maður- er ekki
lengur frjáls ferða sinna, og eins þótt það
sé aðeins um nætursakir. Frelsið er bless-
uð guðs gjöf. Maður finnur fremur til þess,
en að maður eigi það nú beinlínis sjálfur.
Svo varð löng þögn. Svefninn kom og
lokaði þreyttum augum okkar allra.
Jóhann Frímann,
þýddi og endursagði.
JÓN EIRÍKSSON:
KVÆÐI.
LÓU-VÍSUR.
Ort 1935. Var Jón þá búinn að missa
sjónina.
Inni í skóg og út um mó
yndi nóg er vakið.
Ekkert bjó mér unun þó
eins og lóu-kvakið.
Enn þá geymir muni minn
margs kyns ljóð og sögur,
líka sæta sönginn þinn
sumarkvöldin fögur.
Þennan kæra unaðs óð,
sem ekki er mönnum laginn,
sjafnarmál og sólarljóð
syngurðu allan daginn.
Þú hefir löngum sungið sætt
með sumarröddu þinni.
Þú hefir ástarelda glætt
innst í sálu minni.
Því skal mæra minning þín
mér í huga geyma,
og aldrei litla lóan mín
ljóðunum þínum gleyma.
Þegar legst ég síðsta sinn
á svarta moldardínu,
syngdu ástaróðinn þinn
yfir beði mínu.
VÍSA.
Höfundur kom til dótturdóttur sinnar-
Stóð þá svo á að það var afmæli sonar
hennar og bað hún hann að yrkja afmælis'
vísu. Meðan hann drakk kaffið mælti hann
fram vísu þessa til Harðar.
Dafni þrek og dugur þinn
dyggð og vizkan sanna,
Hljóttu litli Hörður minn
hylli guðs og manna.