Nýjar kvöldvökur - 01.04.1942, Síða 29

N. Kv.
DÆTUR FRUMSKÖGARINS
75
„Sérðu nokkra eldpípu?11 spurði Ruben.
„Eg er sá, sem eg segist.vera, og Ruben
úrasali skrökvar aldrei." ,
Þetta svar virtist falla indíánunum vel
1 geð. Þeir báru ráð sín saman nokkra
stund, án þess þó að hafa augun af úrasal-
anum. Þá mælti sá, er haft hafði orð fyrir
Þeim:
„Allir kynþættir vorir eiga sameiginlega
1 hernaði við hina hvítu menn. Þau leyfis-
hréf, sem gefin voru út á friðartímum,
&úda ekki lengur. Þú verður að deyja eins
°g aðrir hvítir menn“.
»Yður mun ekki takast þau áform svo
auðveldlega“, svaraði Ruben hæðnislega.
„Að vísu er eg kvekari og úthelli ekki blóði
n°kkurs manns, en eg hræðist yður ekki.
^erndarvættur mín, sem hefst við á þess-
Urn slóðum, mun hefna þess grimmilega, ef
skert verður nokkuð hár á höfði mínu.
ekkið þið blóðsuguna?“
Hrollur virtist fara um indíánana við
JÞessi orð. Þeir hörfuðu ósjálfrátt til baka.
u ótti þeirra varði aðeins skamina stund.
a uiælti sá sami áður:
„Blóðsugan er skræfa, sem drepur
Pacha-indíánana í svefni og þolir ekki að
sJa dagsins ljós. Sjö af bræðrum vorum
eru í Kirkjuhellinum; ef Blóðsugan ger-
r tilraun til að vinna þeim mein, munu
e*r geta ráðið niðurlögum hennar. Þeir
^Unu flytja hana í böndum til höfuð-
°ðva vorra, þar sem konur vorar og börn
Jj!Unu svívirða hana 'og kvelja á allan
„Hitt mun sönnu nær“, mælti Ruben
aðslega> hún muni ráða niðurlögum
^ eirra allra og að þeir missi höfuðleður sín
yrir hennar hendi“.
„Hvíti hundur!“ æpti indíáninn viti sínu
^ re^1- „Hirfist þú að hæða oss?“
Q S leiftursnöggt hóf hann öxi sína á loft
varpa3i henni til úrasalans, sem vék sér
til hliðar. Og Ruben lét ekki þar
Sltja, heldur tók á rás fram hjá mót-
stöðumanni sínum og var horfinn út í
myrkrið, áður en indíánarnir höfðu áttað
sig. Þegar indíánarnir sáu, hvað skeð var,
hófu þeir eftirförina, þrátt fyrir myrkur og
vaxandi óveður.
Ruben var ljóst, að aðeins flóttinn gat
frelsað hann frá bráðum bana, því að gegn
þrjátíu blóðþyrstum indíánum var hann
lítils megnugur. Hann hélt því áfram flótta
sínum, svo.hratt sem honum var auðið. En
rauðskinnarnir voru léttir á sér og drógu
því smám saman á hann. Mátti því happ
teljast, ef honum ætti að auðnast að kom-
ast undan, ekki sízt þar sem varningskassi
hans tafði för hans að miklum mun.
Þegar eltingaleikurinn hafði staðið
nokkra stund, sá Ruben smugu inn í
hamravegginn og fimlegar en köttur vék
hann sér til hliðar og var horfinn sjónum,
áður en indíánarnir gátu greint, hvað af
honum varð. Það var eins og jörðin hefði
gleypt hann.
Það var ekki fyrr en ný elding lýsti upp
gjána, að rauðskinnarnir tóku eftir því, að
Ruben var horfinn. Þeir ráku upp villi-
dýrslegt öskur og hófu æðisgengna leit að
honum, sem þó bar engan árangur. Eftir
að hafa leitað þannig hálfa klukkustund
mælti fyrirliði þeirra:
„Þetta hefir ekki verið hvítur maður,
heldur illur andi, sem hefir leitt okkur af-
vega og villt okkur sýn. Látum okkur
snúa við til stöðva vorra“.
Skipun fyrirliðans var hlýtt andmæla-
laust. En innan úr fylgsnum klettanna
heyrðist samtímis tröllslegur hæðnishlát-
ur, svo að undir tók í nálægum hömrum.
Við atburð þenná sannfærðust indíánarnir,
sem eru mjög hjátrúarfullir að eðlisfari,
um sannleiksgildi þess, sem umferðasalinn
hafði sagt um návist og ægileik Blóðsug-
unnar.
(Framhald).
10*