Nýjar kvöldvökur - 01.04.1942, Síða 50

KVÆÐI
N. K\
U6
Oft þær hlýja huga minn,
huggun nýja veita,
sorgir flýja og sárindin,
sem mig lýja og þreyta.
Brjóstið máist, þunga þreytt,
þarf ei frá að segja,
nú ég þrái aðeins eitt,
að ég fái að deyja.
Fáum reynist gatan greið
gegnum lífsins vetur,
erfið kjör á ævileið
elli merkin setur.
Eg hef, satt ef segja á,
síðan ég var ungur
klifið björgin brött og há,
bagginn oftast þungur.
Eg hefi róið einn á bát,
ár og siglu brotið,
eg hefi teflt og orðið mát,
engan sigur hlotið.
Móti þó að blési byr
og breytti mörgum vonum,
oftast stýrði ég áður fyr
undan holskeflunum.
Nú er þrotinn þrótturinn,
þverruð ævintýri.
Nú er brotinn báturinn,
biluð rá og stýri.
Ellimerkin ört ég finn
að fer dauða kallið,
boðar hafa á bátinn minn
býsna margir fallið.
Út á lífsis ólgu dröfn
oft mig báran hrekur,
mæni eg inn í hinztu höfn,
hvað sem þá við tekur.
Leið er á enda, lamað fjör,
líkams slitin böndin,
ýti ég bráðum einn úr vör
inn í huldu löndin.
Hvað þá kann að mæta mér
mitt ei truflar sinni,
þegar ég loksins brölti ber
burt úr veröldinni.
VÍSUR TIL MANNS.
Iðinn bræðir svika seið,
sannleiksglæður felur.
Áfram þræðir lasta leið,
lýgur bæði og stelur.
Unir rór í kirkjukór,
krýpur og stórum grætur.
Á daginn þjórar danskan bjór,
en drýgir hór um nætur.
KVEÐIÐ UM DRYKKJUMANN.
Veikir andans eðlisband
eitur blandað hlandi,
þróar grand og þrautastand
þessi landa f jandi.
VÍSUR.
Kona spurði hann, hvernig hann heú
sofið. Vísan kom sem svar:
Nú hefi eg safnað nýjum þrótt,
nú er liðin gríma,
nú hefi ég sofið sætt og rótt
sjö og hálfan tíma.
Kveðið til stúlku á elliheimilinu.
Barmur fleginn, brjóstin hlý,
brúna vegir nettir,
fögrum meyjar augum í
iða Freyjukettir.
Þótt næði gjóla um norðurpól
nóg er skjól á beði,
himnasjóla hringasól
hljóttu jólagleði-