Nýjar kvöldvökur - 15.11.1928, Síða 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
165
flaugst á, gapinn þinn! sagði prestur og
hristi Magnús.
Ó, nei, það megið þjer ekki halda, bless-
aður sauðurinn — fyrirgeíðu mjer nú rjett
í þetta sinn — jeg skal aldrei gera það oft-
ar! Magnús glúpnaði undir átökum og
augnaráði prests og það var grátstafur í
röddinni.
Prestur hristi hann aftur en svo slepti
hann honum og sagði stillilega, en þó
nokkuð fastmæltur:
— Veistu ekki, að þetta er Ijótt siðferði
og háttalag! En Magnús beið engra áminn-
inga, þegar hann fann að hann var laus,
tók hann til fótanna og skaust inn í bæ.
Daginn eftir tilkynti prestur foreldrum
Magnúsar, að hann gæti ekki fermt hann
þeíía ár heldur — og eigi fyr en siðferði
hans betraðist. En hann talaði eigi um,
hvað í hafði skorist með þeim og ekki
heldur orðaði hann að láta hann fara frá
sjer. Var foreldrum hans það nokkur hugg-
un, að sonur þeirra framvegis átti að njóta
handleiðslu síra Jóhannesar.
Leið nú vorið og sumarið fram yfir frá-
færur, og sat Magnús hjá að vanda. Hann
var nú bæði stór og burðamikill eftir aldri,
og fór honum nú heldur að gremjast að
fá ekki að gegna heyverkum, en eigi tjáði
að tala um slíkf, sagði prestur, að hann
skyldi vera smali, þangað til hann næði
fermingu. — Síra Jóhannes gekk nú ríkt
eftir, að hann jafnan hefði kverið og biblíu-
sögurnar í malpokanum, stundum bætti
hann sálmabókinni eða Passíusálmunum við,
setti honurn fyrir svo og svo mikið og
hlýddi honum yfir, þegar hann kom heim
úr hjásetunni. Magnúsi fanst þetta hinn
mesti ójöfnuður, en varð þó að hlýða, Eitt
sinn komst það upp að Jórunn mintist
fornrar vináttu við hann, kom móðir henn-
ar að henni frammi í búri, var hún þá að
lauma Andrarímum niður við hliðina á
Passíusálmunum í mal Magnúsar — hefir
hen.ni Kklega fund'St, að innræli og smekk-
ur Magnú-ar mundi vera eiithvað svipaður
og Sktúðbóndans forðum. — Reyndar var
hún nú fermd og að því leyti fullorðin
stúlka. En p estskonan fór samt sem áður
orðlaust og sótti vöndinn. . . .
Þetta sumar var mikið um það rætt, að
Mormónar væiu komnir til landsins. Var
margt sagt af háttalagi þeirra og siðutn.
Hafði eigi borið á þeim um langt skeið,
en menn rifjuðu upp fyrir sjer ýmsar sög-
ur, er sagðar höfðu verið um þessa villu
trúarmenn áður. Var eigi laust við að
beygur væri í sumum. En ílestir treystu
þó því, að sveitin þeirra væri svo afskekkt,
að engin hætfa væri af neinni nýbreytni þar
í trúmálum. Pó gengu sögurnar eigi að
síður. Eitt sinni heyrði Aáagnús einn vinnu-
mann prests segja frá því, að Mormónar
hefðu hjer um árið nær því drekt kerlingu
einni á Suðurnesjum, hafði hún eigi sjeð
heilagan anda koma yfir sig í skírninni. —
Honum þótti gaman að sögunum, en braut
eigi heilann um hina nýju trú, sú gamla,
sem prestur var að reyna að troða í hann,
var honum ærið nóg álryggjuefni.
Nú vildi svo til, að einn dag, þegar
Magnús sat hjá ánum á hálsinum á milli
bygða, að einn þessara nýju trúboða rakst
á hann. Trúboðinn var fótgangandi að
postula sið og á leið norður um land til
að frelsa sálir manna. Hann var fremur
lítill vexti og góðlátlegur í viðmóti, skegg-
laus og unglegur. Heilsaði hann Magnúsi
kumpánlega eins og þeir hefðu þekst lengi,
settist á þúfu beint á móti honum og fór
að rabba við hann.
— Nú, þú situr hjá rollunum, sagði hann
— ja, mikið er jeg nú hissa — svona stór
og stæðilegur maður — Magnús var í raun
og veru talsvert hærii og meiri á velli en
trúboðinn — og laglegur ertu nú líka
— mesta meyjagull! bætti hann við og
brosti — þykir þjer ekki leiðinlegt að rorra
þelta yfir ánum?
— Og ekki get jeg nú neiíað því — mjer