Nýjar kvöldvökur - 01.12.1958, Qupperneq 36

18
NUNNAN
N.Kv.
markaður er með gráu bómullarfpjhengi.
Rúm, borð, stóll og lítill ólæstur skápur —
það er einkalíf nunnunnar, ósýnilegt, á
meðan forhengið er dregið fyrir, þ. e. á nótt-
unni, en alltaf heyrandi nær.
Spegill, þessi litli nauðsynjagripur
hverrar konu, er hvergi í klaustrinu. Spegl-
ar eru í hæsta máta tákn hins efnislega,
syndumspillta heims. Engin nunna hefur
nokkru sinni séð andlit sitt eftir að hún steig
í fyrsta skipti fæti sínum inn fyrir klaustur-
dyrnar — nema þá kannski á mynd.
Eftir sex mánaða stranga skólun er
Gabríella tekin í hóp nýnunna. Út á við
merkir það, að hún afsalar sér nafni sínu.
Hún fær ný föt, hvít og með hinum stífaða
höfuðbúnaði, sem ljær öllum nunnum sama
engilsvipinn. Hún fær einnig nýtt nafn;
héðan í frá heitir hún ekki Gabríella Van
der Mal, heldur systir Lúkas. Jafnvel aldri
hennar er breytt. Hann er ekki lengur talinn
frá fæðingu hennar, heldur frá þeim degi
er hún kom í klaustrið. Hún er krúnurökuð
og hún kveður fjölskyldu sína í hinzta sinni.
En bak við hin hvítu nunnuklæði sak-
leysisins leynast flekkaðar leifar af stúlk-
unni Gabríellu, sem enn hefur ekki lært að
þagna í miðju orði eða sleppa pennanum í
miðjum bókstaf um leið og klukkan kallar
til bænahalds eða messu. Hún hefur ekki
lært að sætta sig við þá reynslu, sem henni
finnst erfuðust af öllu í klausturlífinu: að
vera aldrei ein, að vera alltaf innan um
aðrar konur, sem hún þar að auki er skuld-
bundin að láta sér geðjast að, hverri og
einni.
Á nýnunnuskeiðinu heldur mótun hinna
ungu nunna áfram. Eitt árangursríkasta
tækið er hin opinbera og sameiginlega
syndajátning, sem nefnist culpa. „Eg opn-
aði gluggann í setustofunni án þess að
spyrja fyrst hvort nokkrum væri það á móti
skapi,“ játar ein. „Ég hellti mjólk á gólfið
í matsalnum,“ játar önnur. (Að láta eitt-
hvað fara til spillis er brot á loforðinu um
algera fátækt). „Eg flýtti mér til að koma
elcki of seint til bænahalds,“ segir sú þriðja.
(Það gæti virzt nær að telja það til dyggða,
en það er synd að flýta sér. Það er að vísu
ennþá meiri synd að koma of seint til bæna-
lialds, en ein synd afsakar ekki aðra). „Ég
gleymdi að kyssa gólfið og þylja þrjár
gloríur eftir að ég hafði skellt hurðinni,“
segir sú fjórða.
Syndurunum er refskað með frekari auð-
mýkingu, sem útdeilt er við máltíðirnar í
matsalnum. Fyrsta refsing Lúkas er að betla
sér súpu. Eftir að allar nunnurnar eru byrj-
aðar að borða gengur hún með tóma leir-
skálina sína til abbadísarinnar, setur hana
við hliðina á skál hennar og krýpur með
spenntar greipar. Abbadísin eys með skeið
sinni tvær súpuskeiðar úr skál sinni í skál
hennar. Þannig heldur hún áfram meðfram
allri röðinni þangað til skál hennar er orðin
full, og hún sezt niður til að borða þetta
ólystuga samsull án þess að láta í ljós
minnsta viðbjóð eða mótþróa.
Jafnhliða þessari þjálfun í ofurmann-
legri sjálfsögun hlaut systir Lúkas hagnýta
kennslu í hjúkrun og geðlækningum og síð-
ar í læknaskóla fyrir hitabeltissjúkdóma.
En hún fær enn frekar að kenna á járnaga
klausturlífsins. Abbadísin veit, að hún þráir
ekkert heitar en að fá að starfa í Kongó.
Þess vegna sendir hún hana til starfs í geð-
veikrahæli heima í Belgíu. Loks — eftir
fimm ára faglega og kristilega ögun — fær
hún ósk sína uppfyllta. Hún er send til trú-
boðsspítala klausutrreglunnar í Kongó. Líf-
ið þar er allt öðruvísi. Strax eftir komuna
sér hún, að meðsystur hennar eru fjörlegri
í hreyfingum, upplitsdjarfari og einheittari.
Hjúkrunarstarfinu fylgir meira frelsi. Ver-