Nýjar kvöldvökur - 01.12.1958, Blaðsíða 39

N. Kv.
MEÐ BJARNDÝR Á HÆLUNUM
21
lbúar íshafsins.
átta að morgni, var óvenjulega fagurt veð-
ur. Sólin hafði þá verið í hvarfi í hálfan
mánuð, og þó að roðans af henni gætti enn
að nokkru, þá var samt svo dimmt, að ekki
var unnt að greina neitt nákvæmlega, sem
fjarri var.Morgunninn var svo fagur og veðr-
ið svo stillt, að ég freistaðist til að taka mér
göngu til hressingar út á ísinn. Það hafði
ég aldrei gert, síðan ég datt.
Ég gekk mjög gætilega niður stóra og
þægilega snjóbrú, sem Knudsen* hafði lagt
frá horðstokknum niður á ísinn. Ég hefði
ekki átt að fara lengra, en þó gerði ég það.
Daginn áður hafði verið hlaðinn snjógarð-
ur til skjóls kringum skipið, og mig lang-
aði til að líta á hann. Mér fannst ég ekki
vera neitt óstyrkur eða stirður til gaugs,
heldur fær í flestan sjó, en þó varð ég að
gæta mín að detta ekki í sköflunum. Allt
gekk vel, og ég naut hreina loftsins í skjóli
við garðinn, sem lagður var kringum allt
skipið. Þá tók ég eftir því, að Kobbi, varð-
hundur skipsins, þaut í hendingskasti nið-
* Hann var matreiðslumaður á skipinu.
ur snjóbrúna fram hjá mér og stefndi á
land; hvarf hann mér brátt út í dimmuna.
Idugsaði ég sem svo, að einhver hinna hund-
anna, sem aRir voru tjóðraðir á landi,
mundi hafa losnað úr böndum og Kobbi
væri að fara til fundar við hann. Svo heyrði
ég hann gelta, og það fannst mér eðlilegt;
hundarnir voru vanir að gelta hverjir að
öðrum, þegar þeir hittust. En þá barst mér
að eyfum hljóð, sem ég kannaðist ekki við
og hafði aldrei heyrt úr hundsbarka. Ég
sneri mér við frá snjógarðinum og rýndi út
í dimmuna í þá átt, sem mér heyrðist
hljóðið koma úr. Hundurinn gelti, og hon-
um var svarað með þessu hljóði, sem var
einna líkast því, þegar hlásið er harkalega
á gler til þess að fægja blett af því. Eg þurfti
ekki að bíða lengi eftir skýringunni, því að
í sömu andrá kom Kobhi þjótandi sem kólfi
væri skotið og hjörn á eftir honum. Þegar
björninn varð mín var, nam hann staðar,
reis á efturfæturna, baðaði framfótunum út
og horfði á mig. Kobbi tók það skynsamlega
ráð að stökkva upp á snjóbrúna, og það ætl-
uðum við líka, björninn og ég. En við stóð-