Nýjar kvöldvökur - 01.07.1959, Blaðsíða 12

90
ÚLFAR Á STÖÐINNI
N. Kv.
óreyndu, hve mikil ömurleika-tilfinning get-
ur gripið mann, sem í fyrsta skipti kemur á
ókunnar slóðir undir þannig löguðum kring-
umstæðum. En Arngrími til afsökunar skal
þess þegar getið, að hann fékk ekki bréf mitt
fyrri en nokkrum dögum eftir að ég kom.
Eg reyndi samt að hressa mig upp, enda
varð ég í öðru feginn að fá mér dálítinn
göngutúr til að rétta ögn úr mér. Ég kom
farangri mínum í geymslu á afgreiðslunni,
og labbaði síðan af stað til að leita uppi bú-
stað Arngríms. Fann ég húsið eftir nokkra
leit, en þar frétti ég að Arngrímur væri ný-
lega fluttur yfir í hinn enda bæjarins. Lagði
ég þá aftur af stað eftir þeirri leiðsögn sem
ég fékk þar, og þegar ég hugði mig kominn
í nánd við heimiii Arngríms, mætti ég öldr-
uðum manni. Hann var rúmlega meðalmað-
ur á allan vöxt, fremur luralega til fara og
eitthvað einstæðingslegur í framgöngu.
Eg nam staðar og bauð gott kvöld. Hann
svaraði í sama tón og staðnæmdist líka. Mál-
rómurinn var dimmur, og það var því lík-
ast sem hann ýtti orðunum út úr sér.
— Þér munuð ekki geta sagt mér, hvar
Arngrímur kennari á heima?
— Ha — Arngrímur. — Heitir hann
Arngrímur? — Síðan tekur hann sig á.
— Ja, hér eru raunar margir kennarar.
— Nei, — ég get víst, því miður, ekki frætt
yður á því.
Mér þótti svarið einhvern veginn tyrfið
og viðundurslegt, og ég bjóst til að halda á-
fram. En þá er eins og karlinn rámki eitt-
hvað við sér, og hann bendir á hús þar í
grenndinni.
— Það hýr víst einhver kennari í þessu
húsi, — segir liann, — er nýlega fluttur
þangað. — Eg veit ekki hvað hann heitir,
en liann er lieima, því að ég sá hann ganga
inn í húsið rétt í þessu.
Ég þakkaði upplýsingarnar.
— Eruð þér líka ókunnugur hér? spurði
ég um leið og við skildum.
Hann leit um öxl.
— O-jæja. — Eg skipti mér lítið af fólki.
— Og svo fórum við, hvor sína leið.
Nema þetta reyndist að vera hús Arn-
gríms, eða nánar tiltekið leigði hann þar
stofu. 'Hann tók mér af mikilli alúð, og
fékkst mikið um mistökin, að hafa ekki mætt
mér á bílastöðinni, þótt hann hefði þar gilda
afsökun sem að framan greinir. Ég sagði
honum ferðasögu mína, og lauk henni á
samfundi mínum við gamla manninn.
— Þetta hefur verið „Ulfar gamli á
stöðinni“ mælti Arngrímur, og hló við. —
Hann er dálítið undarlegur, karlinn. Síðan
sagði hann mér lítilsháttar meira um Úlfar
þennan, og afganginn fékk ég svo að vita
smám saman.
Ulfar hafði komið þarna í kauptúnið fyr-
ir fjórum árum, vestan af Hornströndum,
og fékk hann þegar vinnu, sem vökumaður
á rafstöðinni. Hafði hann verið leikbróðir
og æskuvinur föður rafveitustjórans, og þó
að þeir þekktust ekkert persónulega, mun
þessi æskuvinátta eldri mannanna hafa átt
sinn þátt í því, hvað Úlfari gekk greiðlega
að fá atvinnuna. Annars kom það brátt í
ljós, að hann var verkhygginn með ágætum,
og að sama skapi glöggur og áreiðanlegur.
Féklc hann herhergiskytru í stöðvarhúsinu
og hafðist þar' við nætur og daga, var lítið
á ferli og kynntist engum. Þótti hann æði
hjárænulegur, og varð brátt hyrningar-
steinn spotts og tilbekkni krakkaskríls og
spjátrunga þar á staðnum. Það kom þó fljót-
lega í ljós, að „sá gamli“ gat verið mein-
yrtur svo að af bar, leið því ekki á löngu
þar til þeir, sem mest liöfðu hann að skot-
spæni, þóttust fá sína vöru selda með svodd-