Nýjar kvöldvökur - 01.07.1959, Blaðsíða 31

N. Kv.
VILHJÁLMUR STEFÁNSSON
109
upp á heiðina kom, var útsýnið fagurt, blá-
tær himinn og blikandi sól, með umfangs-
miklu útsýni austur til Mývatnsfjalla og
suður um Vatnajökul. Einn frændi bættist í
hópinn við Fnjóskárbrú og enn aðrir við
Goðafoss. Þar var tafið um stund, drukkið
minni fossins og fararstjórans, Bjarna Jóns-
sonar, en eigi voru það sterkir drykkir, því
að flokkurinn hafði litlar mætur á Bakkusi.
Ferðafólkið var nú alls 42 að tölu, að með-
töldum bílstjórunum, sem settu sinn svip á
ferðina með einstakri lipurð og prúð-
mennsku: Var nú ekið að Fosshóli og num-
ið staðar við bæjardyr Sigurðar Lúthers,
sem víðfrægur er fyrir gestrisni og greið-
vikni. Bar frú Hólmfríði móður Sigurðar
þegar að bílunum, óskaði hún að mega að
sjá vestanfarana, bauð þá velkomna og ósk-
aði þeim til hamingju með sólskin dagsins.
„Gefur svo hverjum sem hann er góður til.“
Þegar bílarnir óku að Fosshóli um kveldið,
rétti Hólmfríður frú Stefánsson og frú
Grímsson rósavendi fagra, frúrnar tóku
Ijrosandi við rósunum. Þær töluðu máli, sem
ekki þurfti að túlka. ■— Næst var stanzað
við túnið á Brún. Þar bættist bændahöfðing-
inn Björn Sigtryggsson í hópinn eftir ósk
aldursforseta fararinnar. Björn var nú eigi
sízt hrókur ferðagleðinnar upp yfir Mý-
vatnsheiði. Ymist var rætt eða sungið, en
létíast og frjálsast söng frú Evelyn með svo
fögrum íslenzkum framburði, að við undr-
uðumst öll. Að Reykjahlíð var komið um
kl. 2, og hlutum við þar þær viðtökur, er
mér verða minnisstæðar. Mér komu í hug
orð Guðmundar Hannessonar um sr. Matthí-
as: „Hann rétti mér allan hramminn“, er
h.inn stórskorni og myndarlegi bóndi og gest-
gjafi Sigurður Einarsson tók á móti okkur
við gistihúsið. Höfðinglegt viðmót lians lýsti
svo miklum innileik, er hann tók á móti
Stejáii Stejánsson á Svalbarði.
þessum gestahóp, að unun var að, og Vil-
hjálmur fagnaði honum eins og bróður, er
dvalið hefði erlendis í fjölmörg ár. Hvað
var annars sameiginlegt með þessum mönn-
um, voru þeir ekki tengdir bræðraböndum?
Enginn held ég skilji slíka hluti betur en
Vilhjálmur Stefánsson. Báðir voru þeir af
sama bergi brotnir, báðir voru þeir íslenzk-
ir bændasynir: Annar hafði numið heima,
byggt og ræktað land í fjallabyggð í snjó-
þyngsta héraði íslands og á liðnu vori unn-
ið glæsilegan sigur, ásamt sveitungum sín-
um á grimmustu vai'harðindum aldarinnar.
Hinn hafði gengið á háskóla hins vestræna
heims, orðið vísindamaður í orðsins fyllstu
merkingu: Landkönnuður á norðurhveli
jarðar. Afsannað ýmsar missagnir og get-
gátur um Norður-Ishafið og Ishafslöndin,
fært mannkyninu fangið fullt af margvís-
legum sannindum um „Heimskautalöndin
unaðslegu“ eftir aðdáanlegar þrekraunir
við ægiöfl náttúrunnar. Þessi íslenzki bónda-
sonur sigraði hverja raun. Hver hefur reynzt