Nýjar kvöldvökur - 01.07.1959, Blaðsíða 45

N.Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
123
hjónarúminu. Svo fór hún og skellti bað-
stofuhurðinni harkalega á eftir sér.
Fönnin hækkaði á glugganum. Nú var
hún ekki lengur hlá.
Sigga var farin að.geispa. Hún tók af sér
skóna og skreið upp í rúmshornið lil Valda,
sem hafði verið þar síðan for að dimma.
Sigga spurði: Verður ekki farið að
kveikja, Valdi?
Valdi vissi það ekki.
Eldri drengurinn hélt áfram að horfa á
kertaljósið, á tólgina, sem rann ofan rúm-
stuðulinn í mjóum rákum. Drengurinn
plokkaði þær burt og stakk þeim í ljósið.
Það snarkaði í því eins og hömsunum, sem
Finna bræddi út á fiskinn.
Síðan sneri drengurinn sér að garnla
manninum og sagði:
Viltu segja mér sögu á meðan hún er
frammi.
Eg man enga sögu núna.
Jú, söguna af óskasteininum. Gerðu það
Gunnar minn.
Ég hefi oft sagt þér þá sögu.
Drengurinn: Mér er sama. Eg vil heyra
hana núna, áður en Finna kemur inn.
Gamli maðurinn laut að eyra drengsins,
og sagði lágt og ísmeygilega:
Ætlarðu þá að biðja til Guðs, að þetta
hendi mig aldrei, sem við vorum að tala um
áðan? Hver veit nema ég muni þá fleiri
sögur.
Eg skal hugsa til þess, sagði drengurinn
fullorðinslega, slökkti á kertisstubbnum og
þreifaði eftir bönd gamla mannsins.
Bjössa þótti skemmtilegast að hlusta á
sögur í rökkrinu, en þetta var nú reyndar
ekki rökkur, heldur svartamyrkur.
Gamli maðurinn hóf frásögn sína:
Langt norður frá er heiði sú, er Skaga-
heiði nefnist. Gróður er þar mikill og vötn
mörg. Sumir segja þau svo mörg, að tölu
verði ekki á komið. I norðri er hið víða
haf, endalaust að því er virðist og rennur
það saman við himininn sjálfan hið ytra.
Að sólstöðum er himinn þessi rauður sem
blóð. Það sagði mér maður, er fór um þess-
ar slóðir, endur fyrir löngu, að faðir hans
hefði eitt sinn gengið yfir Skagaheiði, að
afliðnum sólstöðum. Og er grasið rétti sig
úr sporum hans, var líkt og blóð drypi af
stráunum. En á ströndunum fyrir utan,
hvítnuðu rekaviðartrén eins og risabeina-
grindum hefði skolað á land. Þar segja
menn, að geti að líta mörg þúsund ára tré
úr hinum miklu skógum handan við hafið.
Stundum ganga selir þarna á land, en það
er önnur saga. Á heiðinni er eins og áður
er sagt, urmull af vötnum. I einu þeirra er
óskasteinninn falinn. Hann liggur á botni
vatnsins og stafar geislum frá honum í all-
ar áttir. Hvítur er hann og hrufulaus og svo
háll að menn fá eigi snert hann. En takist
einhverjum að komast að vatni þessu á mín-
útunni klukkan hálftvö á jónsmessunótt er
allt öðru máli að gegna. Þá losnar um óska-
steininn, hann kemur upp á yfirborðið og
flýtur að landi, og hver, sem vill getur tek-
ið hann með berum höndunum. Ur því er
ek’ki að sökum að spyrja.
Drengurinn leit upp og tók fastar uni
hönd öldungsins.
Hvar er vatnið? spurði hann ákafur. Er
það ekki öðruvísi en öll hin?
Gamli maðurinn sagði: Nei, ekki hefi ég
heyrt þess getið. Það er víst stóri vandinn
að finna það.
Nú var þögn um stund.
Litlu síðar kom Finna inn með vökvun í
skál, þunnan, heitan vatnsgraut, og var slát-
ursneið niðri í skálinni.
Gamli maðurinn setti hana milli hnjánna