Nýjar kvöldvökur - 01.07.1959, Blaðsíða 48

126
DALURINN OG ÞORPIÐ
N. Kv.
Hinn svaraði: Það held ég, það ég til
veit. Vantar þig baðlyf, Steini?
Eg var nú í ani með að fá mér þau í
haust. Það hefur nú gengið svona, ég hefi
ekkert farið í vetur. Maður á nú ekki heim-
angengt.
Það skildi Árni manna bezt.
Svo sættist drengurinn á að faðir hans
geymdi kertin til jólanna, ef þau systkinin
mættu fá sitt hvort. Það varð að samning-
um.
Daginn eftir tuggðu þau vax.
Skammdegið var langt að þessu sinni.
Dagarnir liðu hægt, eða liðu alls ekki,
því andvökunótt leysti þá af hólmi. Ljósið
á lampanum logaði dauft, kveikurinn var
stuttur og miður hreinn.
Og gamli maðurinn bað óaflátanlega, og
stöðugt óx honum ótti í augum. Drengurinn
stóð við rúmstokkinn snemma á morgnana
cg tók upp fæturna til skiptis, því gólfið var
svo nístingskalt.
En hamingjan veri lofuð. Gamli maður-
inn var lifandi. Ekkert hafði skeð.
Drengurinn laut að honum og hvíslaði'
Þú skalt bara sjá, hvort guð bænheyrir þig
ekki, Gunnar minn.
Stundum reis drengurinn upp með and-
fælum um miðja nótt, hentist upp í rúminu
og hlustaði. Svaf Gunnar þarna í rúminu
handan við gaflinn, eða andaði hann ekki
framar?
Það heyrðist ekkert í fletinu, bara seppi,
sem hreyfði sig undir eldstónni, og stormur-
inn, sem hamaðist á þekjunni.
Drengurinn fann fjartað slá eins og það
ætlaði að sprengja brjóstið.
Og nú heyrði hann það, ofurveikan and-
ardrátt handan úr myrkrinu. Gamli maður-
inn svaf.
Drengurinn varp öndinni ögn léttara.
Hann átti fjórblaða smára, geymdi hann
innan í biblíunni, þar sem ljóðaljóðin byrj-
uðu.
Hann þreifaði undir koddanum sínum,
þar var bókin og smárinn vel geymdur inn-
an í. Sá, sem fann fjórblaða smára, hlaut
fyrr eða síðar að verða gæfumaður.
Hann átti lengi í baráttu við sjálfan sig,
þar til hann ákvað að gefa Gunnari gamla
smárann. — Það er að vísu ekki eins vel
að marka af því þú fannst hann ekki sjálf-*
ur, en það er þó betra að hafa hann en ekki
neitt, sagði drengurinn.
Hann bjó um smárann í bréfi og stakk
honum ofan í rúmshorn gamla manrisins,
undir heydýnuna, svo hún Finna ræki ekki
nefið í hann þegar hún er að búa um.
Gamli maðurinn kinkaði kolli til sam-
þykkis.
En ekkert kom að gagni, hvorki bænir né
hamingjugrös.
Líf gamla mannsins hékk á bláþræði og
einn dag slitnaði sá bláþráður sundur.
Gæruhnífurinn hafði ekki verið til eins-
kis geymdur upp undir sperru í baðstofr
unni. Að þessu sinni kom hann í góðar þarf-
ir.
Drengurinn var sá fyrsti, sem kom að
dánarbeðinum. Hann stóð þar í orðvana
skelfingu, fölur og fár.
Hvaðan kom allt þetta blóð?
Drengurinn hreyfði sig svolítið. Stjarna
trúarinnar hrapaði. Guð var ekki lengur al-
góður og almáttugur, úr því að hann lét
þessi ósköp ske.
Svona var það þá að hrópa á hjálp og
miskunn. Það var bara ekki hlustað á
mann.
Yarir drengsins titruðu. Augu hans voru
þurr og heit.
Það hrundi ekkert musteri til grunna, að-