Nýjar kvöldvökur - 01.07.1959, Qupperneq 17

N. Kv.
ÚLFAR Á STÖÐINNI
95
Grjótum þekkti enga nótu, það lilyti því að
vera einhver annar en hann, sem lék á org-
elið í gær, og það af slíkri snilld.
— Þá er það hans en ekki yðar, að fást
við mig. Eg hefi villt honum sýn áður.
— Já, sagði ég, það er einmitt það, sem
ég vissi, en þér getið ekki villt honum sýn
nú, auk þess sem unnnæli hans hafa vakið
grun og forvitni fjölda fólks, þó að vonandi
enginn nema ég hafi komizt að því rétta.
Það er því áreiðanlega bezt að vekja ekki
ónauðsynlegan hávaða, heldur fara að öllu
sem gætilegast, og einmitt þess vegna er ég
hér.
Nú fyrst skildist gamla manninum, að
hann hafði komið upp um sig, og eins í
hvaða klípu hann var staddur. Hann þagði
aulalega, og hver dráttur í andliti hans bar
vott um takmarkalaust úrræðaleysi.
— Já, vinur minn, hélt ég áfram. Ég ef-
ast ekki um, að þér hafið haft yðar, og
kannske gildar, ástæður, til að breyta eins
og þér gerðuð. En nú hefur það mislukk-
azt, og þér vitið að margt er auðveldara en
það, að koma fram á sjónarsviðið eftir að
liafa verið kvaddur með fögrum eftirmæl-
um í flestum ef ekki öllum blöðum og tíma-
ritum þjóðarinnar sem dauður og grafinn
fyrir nálega sex árum. Og úr því sem kom-
ið er, þá veit ég að þér hefðuð gott af að
tala um þessar óþægilegu kringumstæður
yðar við einhvern, sem er vinur yðar og vill
yður vel.
Nú linaðist karlinn alveg upp. Hann hné
niður á rúmfletið og fól andlitið í höndnm
sér.
— Já, það hefur mislukkazt, andvarp-
aði hann. Mislukkazt, — mislukkazt. Og
það setti að honum stríðan og krampa-
kenndan grát. Ég vil mjög gjarnan með-
ganga, að ég grét til samlætis. Mér ofbauð
að horfa á þennan aldraða listamann, sem
hafði, af einhverjum óskiljanlegum ástæð-
um, gert sig að slíkum einstæðingi.
— ■— Nú varð löng þögn. Ég heyrði,
að einhver kom inn í stöðina, og ég aflæsti
í snatri, svo að enginn skyldi vaða inn á
okkur. Síðan beið ég þess að hann jafnaði
sig ögn. Þá settist ég við hlið hans og hall-
aði honum upp að mér, eins og barni.
— Ég skil það ofur vel, hve örðugar
kringumstæður yðar eru nú, og ég geng að
því vísu, að þær hafi verið það oft áður.
Eg væri ekki að heimsækja yður nú, ef mér
stæði á sama um yður, en í bráðina liggur
okkur rnest á að ráða fram úr nútímanum.
Viljið þér nú ekki skoða mig sem vin yðar,
því að vissnlega er ég það, og segja mér
lrvað það var, sem rak yðnr út í þetta fárán-
lega og sennilega einstæða ævintýri?
Ég efast um að þér getið skilið það, því
að ég skil það varla sjálfur. Það hefur að
líkindum verið einhver brjálsemi. Ég var
friðlaus sál. Ég reyndi af öllum mætti að
stríða á móti friðleysinu og tómleikanum í
sál minni, eins lengi og mér var unnt, en
það magnaðist eigi að síður með hverjum
degi, svo að segja, þar til það varð mér með
öllu óbærilegt. — Þér þekkið ævisögu mína
þar til — þar til ég hvarf, — það er að
segja á yfirborðinu. En allir eiga tvenns
konar ævisögur, og sú þeirra, sem er þýð-
ingarmeiri er sjaldan skráð, nema eftir
fálmandi og óáreiðanlegum getgátum.
Flestum munu hafa fundizt kringumstæð-
ur mínar hin síðari ár nálgast kringumstæð-
ur sigurvegarans. Ég var viðurkenndur í
orði á „hærri stöðum“ og átti fjölda aðdá-
enda meðal þjóðarinnar. Auk þess var ég
efnalega tryggður, án þess ég þyrfti að
leggja hart að mér í baráttunni fyrir dag-
legu brauði. Þetta mun yður allt vera kunn-