Nýjar kvöldvökur - 01.07.1959, Blaðsíða 49

N. Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
127
eins vonin hrapaði af liimni sínum eins og
þegar ljós er slökkt, og svo stóð drengurinn
þar og gat ekki haft augun af hinni hrylli-
legu sjón.
Hið opna, gapandi sár á hálsi gamla
mannsins sýndist svart. Blóðpollurinn á
eldhúsgólfinu var einnig svartur.
Snjókornin þyrluðust inn um strompinn
og askan í hlóðunum var grá og köld. Dags-
birtan var einnig grá.
Drengurinn stóð þarna í sömu sporum,
þar til þau komu og skipuðu honum burt.
Það þýðir ekkert að ljúga að mér. Mál-
rómurinn var kaldur og fullorðinslegur.
Drengurinn rölti fram í bæjardyr, stóð þar
lengi með hendurnar á kafi í buxnavösun-
um og horfði út í hríðina. Það voru harð-
neskjudrættir í kringum munn hans og hann
felldi ekkert tár. — Láttu mig vera, sagði
hann og ýtti Finnu burt, þegar hún vildi
leiða hann inn með sér.
Hún svaraði: Þú kannt ekki gott að meta.
Þegar fór að rökkva kom liann inn. Hann
settist á auða rúmið, alvarlegur á svip og
mælti ekki orð frá vörum. Svo fór hann að
berja fótunum í stokkinn. Hann fyrirleit
guð. Ef —■ ef, hann þorði ekki að hugsa
annað eins, — ef hann var þá nokkur til?
Hin systkinin fengu ekkert að vita. Þeim
\ar sagt, að gamli maðurinn hefði dáið
drottni sínum. Finna andvarpaði og sagði:
Hann er nú laus úr lífsins stríði og kom-
inn til guðs.
Drengurinn leit upp og horfði fast á
stjúpu sína.
Svei, sagði hann.
Þetta var eina orðið, sem lcorn frarn fyrir
varir hans allan daginn. Um nóttina svaf
hann ekki. Gamli maðurinn hafði sagt: Þeir,
sem taka af sér lífið, lenda í eilífum eldi.
Þeir koma aldrei í Paradís, sjá aldrei engl-
ana. Guð útskúfar þeim.
Drengurinn horfði út í myrkrið, ■— hlust-
aði.
Og nú, þegar enginn sá til, þá grét hann.
Gamli maðurinn lá á líkfjölum í skemmu
frammi á hlaði, lá þar kaldur og rór. Úti
geisaði vetrarstormurinn.
Það kom kista á sleða og ókunnir menn.
Ungur prestur talaði nokkur orð um ein-
stæðinga, sem lífið leikur grátt.
Drengurinn gat ekki haft augun af hon-
um. Svo fallegan og sviphreinan mann þótt-
ist hann aldrei hafa séð. Presturinn tók eft-
ir þessum augum, sem fylgdu honum eftir
hvert sem hann fór, og brosti. Síðan talaði
hann nokkur orð við drenginn og klappaði
honum á kollinn.
Presturinn sagði: Þegar þú stækkar, kem-
ur þú að heimsækja okkur.
Drengurinn liorfði á eftir honum fram
gólfið. Síðan sneri hann sér að konunni
frá Á.
Var þetta líkræða? spurði liann.
Finna varð fyrir svörum. Það var hús-
kveðja, barn. Húskveðja átti það víst að
heita, þó ekki væri guðsnafnið nefnt. Við
höfðum ekki beðið um neina húskveðju, því
hann var nú hér skemmst af ævinni, aum-
inginn svarna. Presturinn talaði þessi orð
frá eigin brjósti, svona hinsegin, því hann
ætlaði hingað hvort sem var.
Var þetta þá húsvijtun?
Líkið var flutt burtu á sleða og Steini og
Finna fylgdu til grafar. Konan frá Á var hjá
börnunum á meðan.
Það þóttu Bjössa góð skipti.
Það voraði, og dalurinn varð aftur fagur
í augum drengsins. En þegar ullin var þveg-