Tímarit þjóðfélagsins - 01.01.1916, Síða 19

19
Ættarnöfn þurfa nú allir að fá,
sú ugla er vælandi á hverjum skjá.
Pjóðerni vort er í voða statt
ef vér ei sinnum því máli hratt.
Arnórsson valdi því »om..en Halsi
Einar og Guðmund og Pálma Páls,
að velja’ okkur heiti, og vert er að sjá
þá verðlagsskrá:
Kynskifti öll er þeim illa við,
því alt á að vera’ að nútízku sið.
Feðranöfn duga’ ekki dætrunum
er drottinn þær sæmir manninum.
Pá væri þó skárra frú Skeggstar hjá
fyrir Skutfer bónda’, að eg minnist ei á
þann unað sem fengi hinn ungi Reyðfer
hjá ungfrú Loðfer.
Að samkomunni lokinni fóru allir hver heim til
sín, og tóku nú að hugsa fyrir alvöru um nöfn
handa sér og sínum. Ekki máttu þau vera klúr
eða »sénerandi«, og því tóku sumir það ráð að
nota gamla móðinn, að láta dönskuna hjálpa ofur-
lítið til, þó að ekki væri nema í endanum. Einn
þótti hafa komist lengst næsta dag, hann kallaði sig
Dritfersen. Og hann var öfundaður.
Næstur tók Runki gamli ritstjóri sér ættarnafn,
og kallaði sig Ramban. Svo rambaði hann, og það
þótti smekklegt. Ungfrúr og piparmeyjar eltu hann
á röndum stöðugt eftir það. Pað stóðst hann ekki,
og svo kvongaðist hann.
Það urðu fáir eins orðhagir og snjallir eins og
Runki gamli. Menn voru yfirleitt í miklum vafa
með að velja nöfnin, svo að þau yrðu hvorki ó-
smekkleg né viðrinisleg. Það var ógift fólk sérlega