Sumargjöf - 01.01.1908, Qupperneq 21

Sumargjöf.
17
»0g því er nú ver — ég hefi líklega ekki stað-
festu til þess né nógu sterkan vilja, en golt eitt geng-
ur þér til litli Ljósjarpur minn. Þú ert barn enn þá,
trúir og vonar alt; tortryggnin er elcki vöknuð lijá
þér og ég bið þess og óska að hún vakni ekki við
illa og ómilda drauma. Þú ert glanni á hestum og
vaðalskollur en ekki ertu kjöftugur, ég veit þú getur
þagað um það sem þér er trúað fyrir, betur en marg-
ir fullorðnir. Eg vil heldur segja þér atriði úr lífs-
sögu minni, en aðrir rangfæri og mishermi hana í
eyru þín. Mér er vel til þín, þú hefir verið okkur Nasa
mínum einlægur og góður drengur, aldrei gert gabb
að mér þegar ég liefi verið fullur; fyrir einlægnina er
mér hlýrra til þín en flestra annai'a — hún kemur
mér svo vel og betur en margur lieldur — — —,
það er ekki víst hvenær ég lield af stað —, fer al-
fari — —, það kemur að eins og þjófur á nótlu. Fáir
gráta einstæðinginn og presturinn fær varla grátstaf í
hálsinn, þótt hann tali nokkur orð yfir kistunni
minni«.
Gísli talaði síðustu orðin auðsjáanlega meir við
sjálfan sig heldur en mig.
»Hér skulum við æja og kippa út úr hestonum.
Vertu nákvæmur og atliugall við liestinn þinn, það er
skylda og borgar sig bezt að lokum. Ég dreypi
á víninu hans fóstra þins og svo — svo skal ég segja
þér sögu, sem ég hefi engum öðrum sagt. Þér, ærsla-
kollinum, barninu og vin mínum.
Frá æsku minni segi ég fátt, ég rejmdi blítt og
strítt likt og ílest önnur börn, þó fanst mér sjálfum
meir til um liið stríða, en ég var glaðlyndur, hraust-
ur og Amngóður svo það beit ekki svo mjög á mig.
Þegar ég var 19 vetra fór ég vistferlum að Bleiks-
Sumargjöf IV. ár. 2