Sumargjöf - 01.01.1908, Qupperneq 26

22
Sumargjöf.
um við stöku sinnum að talast við — örfá orð. »Tekst
þá tveir vilja«. Ég var einbeittur í því að vinna málið
um síðii', bíða ár eftir ár og sigra með dugnaði og
fyrirhyggju hleypidóma og ofstæki foreldranna. En
Guðný — aumingja Guðn}T hún átti bágt, hana vant-
aði þrelcið; lnín elskaði mig og var alls ekki laus í
skapi, en til þess að hrjótast undan ráðum þeirra,
var hún ekki nógu sterk. Hún var blíðlynd og auð-
sveip dótlir, vön að hlýðnast foreldronum frá blautu
barnsbeini; það óttaðist ég, þó ég aldrei hefði orð á
því við hana.
Um krossmessuna íluttum við mamma að Skörð-
um; það var ekki langt í vinarhúsin á Bleiltsmýri.
Ég náði við og við fundi Guðnýar um sumarið og
haustið — átti þá sem oftast vini meðal óvina. Þá
um veturnæturnar fann ég að þrek hennar var að
bila; hún vildi ekki liætta til launfundanna lengur;
þeir æstu að eins skap foreldra sinna, sem hefðu
grun um þá. Heldur væri að skifta bréfum, um það
mundu þau síðar vita; ég lét hana ráða; kunningi
minn, sem þá var á Bleiksmýri, kom þeim á milli;
hénnar voru stutt, raunaleg og viðkvæm, svo tók fyr-
ir þau síðari liluta vetrarins hún hafði ekkert frelsi
til skrifta.
Bónorð Jóns var nú flutt allra fastast.
Um sumarmálin fékk ég síðasta bréfið frá henni
— uppsagnarbréf —, það er ekki von þú skiljir það
drengur minn, hvað sárt er að fá svona bréf; bréf
sem lýsti sorg og vonleysi, ást og þó uppgjöf. Hún
var buguð, hnigin að velli. Þetta eina ásta ævintýr
mitt var búið.
Næsta vetur, á þorranum, giftist hún Jóni. Pað
árið gerhreytti mér — — —, enginn sér lífsvon sína