Sumargjöf - 01.01.1908, Blaðsíða 32

28
Sumargjöf.
hinir hlupu á eftir, svo stilti hann og leit til þeirra.
Hann grunaði hvað þeir ætluðu sér, en þrákelknin í
honum æstist bara við það; hann rak hælana í hest-
inn og ætlaði að hleypa norður hjá þeim, efaði sig
og snéri hestinum við, rétt sunnan við þá; varð tæpt
staddur og rak svipuna á hestinn. Því er Hreggnasi
óvanur og varð óður við —, nú tók hann við völd-
nnum, þaut suður bakkann og kom að kílnum rétt
austan við brúna; hóf sig til stökks en Jónivarðbilt
við og kipti í taumana. Það er ekki að orðlengja
það, báðir lentu i kílnum. Hinir hlupu eins og fæt-
ur toguðu. Gísli varð nokkru fljótastur. Hreggnasi
lamdi framfótonum í suðurbakkann, Jóni skaut upp í
miðjum kílnum.
»Taktu í tauminn á klárnum, Bjarni. Gunnar
gættu að okkur hinum«, með það stökk Gísli á kaf.
Eins og þú veist, er hann talinn hér beztur sund-
maður; hann var lengi í kaíinu og kom einn upp;
þegar hann ætlaði í kaíið aftur skaut Jóni upp rétt
neðan við. Gísli þreií í hnaklca honum; vatthonum
öfugum í fang sér og tók til björgunartakanna.
Gunnar dró báða úr pollinum. Jón var búinn að
drekka mikið og var nærri meðvitundarlaus, þeir
hagræddu honum, lilupu svo suður fyrir og drógu
Hreggnasa upp úr. Gísli og Gunnar sátu yflr Jóni
og hjúkruðu honum, Bjarni varsendur heim að Leiti;
hann fór heldur að hressast, þó þurfti að bera hann
í Ijórum skautum heim og þar var honum hlynt sein
bezt. Gísli vildi engin fataskifti liafa, sagði að það
væri þarílaust í blíðviðrinu. Hann fékk sér í staup-
inu en vék annars lítið frá Jóni þangað til hannvar
málhress orðinn. Gunnar, sem talaði við fóstra þinn