Eimreiðin - 01.01.1947, Qupperneq 42

22
VESTUR-ÍSLENZK SKÁLDKONA
EIMREIÐlN
1 tveim síðustu sögum sínum, „Ekki er allt sem sýnist“ (1945)
og „Sárfættir menn“ (1945), lýsir Guðrún löndum, sem orðið
liafa viðskila við frændur síua og Jent í andlega sveltu í liita-
beltisgróðri enska lieimsins. Það er gamla sagan um liinn rótar-
slitna vísi, sem ekki á annað fyrir liöndum en visnun, live góð
skilyrði sem hann annars virðist eiga við að búa. Og þeir, sen'
viljandi liöggva á ræturnar, geta ekki búizt við öðru en andleguiú
dauða.
Þess vegna er það meira en áríðandi að daufheyrast ekki
við „rödd lirópandans“, þeirri, er „til okkar kallar úr eigu1
söngvum og sögum, og öldum saman liefur talið í okkur orku-
vit og mannlund“. Það er liin snjalla rödd norrænunnar, seU1
Guðrún lieyrir eigi aðeins úr fornum sögum og þjóðfræðunL
lieldur líka úr leikritum Ibsens og liljómkviðum Sibeliusar.
Nú er það að sjálfsögðu oftast unga fólkið, önnur og þriðja
kynslóðin, sem lieggur á ræturnar og daufheyrist við kallinu?
enda verður það í skólum og sambúð við enska jafnaldra fyru'
allt öðru vísi og illvígari meðferð af þeim innlendu, heklur eU
fullorðna fólkið verður nokkru sinni fyrir í sambandi við þjóð-
erni sitt. Samt er sökin ekki ávallt þeirra.
Gamla fólkið má líka gæta sín að bregðast ekki lielgustu
skyldunni, sem á því liggur: að skila arfi kynslóðanna seu1
óskertustum til liins vaxandi ungviðis, livort sem það enn lielduí
liinn íslenzka lióp eða gengur í enska heiminn. Því „erfðiriuU'
fylgdu kynslóðunum, livort sem eldra fólkinu keniur til hugai'
að reyna að svipta þá yngri erfðaréttinum, eða þeim yngri a<5
neita arfinum. Erfðirnar eru óslítandi bönd lifandi blóðstrauiua-
Með þeim straumi fljóta skapgerð, litlit og eðli að meira eða
minna leyti. Kynslóðirnar haldast í hendur, livað sem menU
segja“.
Svo segir Guðrún í „Dyr hjartans“ (1942), en liún ræðir saiu®
vandamál foreldra og, harna í „Fýkur í sporin“ (1921) og 1
„Frá kynslóð til kynslóðar“ (1944). Og niðurstaða hennar þat
verður þessi: „Kærleikurinn er liámark lífsins og gengur í erfðir
frá kynslóð til kynslóðar“.
Guðrún vissi livað hún söng, því öll börn liennar giftust iuJ1
í enska heiminn, en liéldu þó eigi aðeins órofa trvggðabönduu1