Eimreiðin - 01.01.1947, Qupperneq 49

eimreiðin
MAMAJ
29
Og nú færast gleraugun alveg upp að augum: Jelisej Jeliseitsch
fir nefnilega skipherrann og þar að auki einn þessara gneypu og
grettu bergrisa, sem horið liafa byrði lífsins í sjötíu ár án þess
að gefast upp . . og í dag liafði byrðin auðsýnilega revnst þyngri
en nokkru sinni áður. Hann stóð á öndinni: „. .. Allir leigjendur
• •. mæti . . . undir eins . . . a fundi . . . í klúbbnum ....
„En drottinn minn sæll og góður, segið mér, Jelisej Jeliseitscb!
Eru nú aftur einliverjir — einhverjir erfiðleikar á ferðum, eða
bvað?“
En borgari Malafejew þurfti ekki svar, enda fékk bann það
ekki. Honum var nóg að sjá sársaukahrukkurnar á enni skip
l'errans og axlirnar, sem virtust sligaðar undir þungri bvrði.
borgari Malafejew tók á rás frá einni íbúð í aðra, leikandi á
gleraugun eins og taktstokk, og barsmíðin á hurðir og dyrastafi
drundi eins og básúnuþruma sjálfs erkiengilsins, svo allt komst
' uppnám: faðmlög staðnæmdust og stirðnuðu í miðjum klíðum,
börkurifrildi gufaði burt og leystist upp í loftinu eins og reykský
eOir stórskotabríð, skeiðar með súpu, á leiðinni af diskinum í
Uuinninn, lirukku úr höndum manna út um borð og bekki.
Það var einmitt Pétur Petrowitscb Mamaj, sem ætlaði að fara
að borða súpu, eða réttara sagt, það var konan bans, sem ætlaði
að fara að troða í liann súpunni. Hún gnæfði við loft fyrir framan
Eann við borðið, bátignarleg og umhyggjusöm, brjóstamikil og
Þringubreið, með Buddlia-svip, og tróð í htla manninn súpunni,
sem hún bafði fyrir löngu lokið við að elda banda honum.
»Flýttu þér nú svolítið, Petenka, súpan verður annars iskold.
Fr ég ekki oft búin að segja þér, að ég vil ekki hafa, að þu sért
Jð lesa meðan þú borðar . . .“.
vJá, en Alenka, nú er ég að ..., ég skal flýta mér ... En
J'ugsaðu þér, sjötta útgáfa! Skilurðu það? Sjötta útgáfa af
«Du8cbenka“ eftir Bogdanowitscli! Allt upplagið brann anð 1812,
þegar Franzmennirnir voru liér, það eru aðeins til þrjú eintök . . .,
þetta er það fjórða, skilurðu það? Ha?
Hann Mamaj, sem sat nú þarna árið 1917, meira en liundrað
áruni eftir að Franzmennirnir hertóku lönd og borgir, var líka
berskár, en herfang hans voru bækur. Tíu ára gamall lærði
''ann kverið sitt og fúskaði með penna og blek, þá stríhærður
eftirlaetis-angi, sem móðir bans mataði og dekraði við. Þegar bann