Eimreiðin - 01.01.1947, Side 80

60
SVEITIN BYGGIST
EIMREIÐlN
Ofi með því enginn kom aftur, þótti það eins og liver annar
sjálfsagður hlutur og aldrei nema gefið, af einhverjum, sem eftir
sat, að fara sömu leiðina.
Var því lagt af stað og stefnt í hafsauga, á öllum þeim ei»'
trjáningum, er eftir voru.
Var svo svalkað eitthvað út á óravítt liafið. Þegar þar vaf
komið, var ekki nema um tvennt að tefla: að duga eða drepast-
Þeir grettu sig móti gusonum, settu hausana í liolskeflurnaG
en gleyptu goluna þess á milli.
Þeir kræktu í uppsana með krumlonum einum sainan eða
hrifsuðu þá í lítinn háf, er þeir liöfðu haft með sér og liöfðu í
hendinni til þeirra liluta, bruddu fiskana hráa eða sugu úr þei»5
safann og liöfðu þá bæði við hungri og þorsta. Voru þá livork)
mildir á svip eða matargóðir, en lireyttust á skömmum sín 11
milli sér til hressingar. Þar með fengu þeir fjörefnin, þessi
frægust.u og öll þau ágætustu, alla leið frá fvrstu stöfum staf'
rófsins og nokkuð langt niður eftir. Ekki fengu þeir annan eftif'
mat. Og svona var þeirra sáluhjálp.
Þar næst náðu þeir landi einliversstaðar, þessa lieims eða
annars.
Einhver hafði haft vit á því að kippa með sér kvenmanUS'
rolu upp í eintrjánings-afmánina.
Var þá ekki að sökum að spyrja.
Sveitin byggðist.
Kínversk Ijóð.
(Kínversk 1 jóiVlist er sérkennileg fyrir það, liversu óbreytanleg liún liefu1
varðveitzt um aldir. Hér eru sýnisliorn kínverskra ljóða, í óbundnu máli)-
Vang Tji (j. 314 e. Kr.): Til kaldlyndrar konu.
A fílabeinsflautuna lék ég lögin fegurstu fyrir þig, en þú horfðir út í Iiláin11
og hlustaðir ekki.
Eg skrifaði ljóð, þar seni ég dásamaði fegurð þína, en þú reifst þau í sundor
og fleygðir tætlunum út í tjörnina.
Eg liafði hugsað mér að gefa þér undursamlegan safírstein, tæran og kalda"
eins og vetrarnótt, en ég sá mig um hönd og bætti við það, því liann niini'11
mig svo átakanlega á þitt eigið hjarta.
Tjang-Vu-Kien (f. 1379): SíSasta skemmtigangan.
Þú lézt rauðu rósina, frá mér, falla í duftið. Ég tók liana upp og sá,
bún var orðin hvít ... A sömu stundu fennti snjó í lijörtu okkar beggja . • •