Eimreiðin - 01.01.1952, Qupperneq 54

42
VIÐ HITTUMST EFTIR 20 ÁR
EIMREIÐIN
„Svona hvít, mamma?“ Minnsti unginn þyrlaði ryki af göt-
unni í andlitið á sér og hnerraði.
„Svona?“
„Miklu hvítari,“ sagði hún alvarlega og hélt áfram að stara
upp i loftið. Svipur hennar lýsti ótta eins og hún byggist hálf-
vegis við þrumuveðri.
„Ég veit ekki nema þið ættuð að fara inn, krakkar."
„Ó, mamma, við megum til með að fá að sjá þetta, vertu nú
góð. Þetta er ekkert hættulegt, er það nokkuð?“
„Ég veit ekki. Mér finnst eins og eitthvað einkennilegt sé í
vændum.“
„Við ætlum bara að horfa á fluguna og kannske að fara til
flugvallarins og fá að sjá hvíta manninn.“
„Hvemig lítur hann út, mamma?“
„Ég veit það ekki, hef ekki hugmynd um það,“ sagði hún
þungt hugsandi og hristi höfuðið.
„Segðu okkur meira, mamma.“
„Jæja þá. Sjáið þið nú til. Þeir hvítu búa á Jörðinni, það er
þaðan, sem við komum fyrir 20 árum síðan. Við fómm loft-
leiðina hingað til Marz, ræktuðum landið, byggðum þorpin, og
nú eigum við heima hérna. Nú erum við Marzbúar í staðinn
fyrir að vera áður Jarðarhúar. Og enginn hvítur maður hefur
komið hingað þessi tuttugu ár. Ekki fyrr en í dag. Þetta er allt.“
„Hvers vegna hafa þeir ekki komið hingað fyrr?“
„Það hefur verið atóm-stríð á Jörðinni, það byrjaði nokkru
eftir að við fómm þaðan. Þeir sprengdu hver annan i loft upp
og gleymdu okkur alveg. Þegar þeir loks hættu að berjast, áttu
þeir enga eldflugu eftir. Þeim hefur ekki tekizt að búa neina til
fyrr en nú. Og nú koma þeir í heimsókn eftir tuttugu ár.“
Hún leit í óvissu til bamanna, og hélt svo af stað.
„Bíðið þið hérna, krakkar, ég ætla að skreppa snöggvast til
Elisabetar Brown. Þið lofið því að vera hérna kyrr á meðan?“
„Okkur leiðist það, en við skulum vera hérna kyrr.“
„Það er gott,“ og svo hljóp hún niður götuna.
Rétt í því að Hattie kom að húsi Browns, var öll fjölskyldan
að troða sér upp í bílinn.
„Halló, Hattie, viltu vera með?“