Eimreiðin - 01.01.1956, Qupperneq 38

EIMREIÐIN
26
hvítrokuhverirnir þyrluðust um okkur, börðu okkur og blind'
uðu. Það hvein í berginu fyrir ofan okkur, og þungur dyi1111
brimsins kvað við fyrir framan okkur. Öldurnar risu lang1
undan landi í þungum, digrum görðum, æddu eins og ófresk|-
ur í vitfirringu upp að ströndinni, risu í hvítfextum háum
földum og steyptu sér yfir stórgrýtta fjöruna. Það small og
skall í stórgrýtinu, urgaði og surgaði í mölinni. Svo dróst hv’el
brotin alda til baka í æðisþrungnum dyn, svarf og skól: ems
og hún vildi soga til sín landið.
Ég var nokkrum skrefum á undan Hallmundi, gekk áhn
ur og reyndi að hraða göngunni á milli hviða. Þá var skvnd1
lega gripið í mig og ég stöðvaður. Nokkru framan okkm
skall í fjöruna grjót og klaki, sem kom einhvers staðar
að ofan. Nokkuð af hruninu lenti út í brimgarðinn og llVal
þar í foráttuna.
„Bezt að flana með einhverri forsjá,“ kallaði Hallmundm
Ityrstur í eyra mér.
„Hvernig vissir þú þetta?" spurði ég.
„Hér má ekki loka neinu skilningarviti," sagði hann.
Það varð lengra milli hviða, eftir því sem utar dró, og 1111
slytti við og við í logn, en hvinurinn í berginu og öskur brnns
ins lét hærra en áður. „
£g sneri mér að Hallmundi, þegar mér virtust tók a
hefja viðtal, og sagði:
„Það er betra að bafa fylgd hér.“
„O, samfvlgd mannanna er misjöfn,“ svaraði bann og b1,
grönum ,,— bezt að klóra sig áfram einn síns liðs, meðan h#o
er.“
„Sterkur fór um veg,“ sagði ég.
„Svo sagði Jónas, já. Það er skáldskapur, góður á sl111^
hátt, en verður sjaldan nema ósk. Og ekki er hér staðm
stund fyrir skáldskap. Hann er beztur heima á rúminu.
„Mundi ekki vel kveðin vísa hita okkur hér í briml°
og veðurofsa?“ spurði ég.
„Það væri þá helzt vel kveðin bardagavísa, en þo er .
annað að hugsa. Stundum verður að beita að einu llia^
því litla viti, sem manni er gefið, ef ekki á yfir að Uu
Og nú komum við bráðum að versta farartálmanum-