Eimreiðin - 01.01.1956, Blaðsíða 89

RITSJÁ
77
Un- Hann sameinar gamla og nýja
tímann á hnyttinn og sigurstrang-
legan hátt.
hvæðin tala bezt sjálf sínu máli.
Hins vegar er erfitt að velja sýnis-
hornin, Jjví að bókin reynist ein-
staklega fjölbreytileg, ef ljóðin eru
^rufin til mergjar, orðin að sönnu
auðlesin, en möguleikar skilnings-
lns 0g opinberunarinnar margir og
'áknin minnsta kosti tvíræð. Þrjú
(1®mi valin af handahófi ættu þó
a® geta sannað, hvað við er átt:
Einmana:
Þytur fer um skóg.
Þröstur hlær á grein.
Fögur Jjykir mér rödd hans;
fegri ekki nein.
Kalla ég til fugls,
en fæ ekki svar.
Flýgur hann í annað tré
°g syngur þar.
lindina:
Þurr er tunga, tærður vangi,
blóðið beiskt og salt.
Kak við hamravegginn
kliðar lindin tær,
sem veitt gæti þér svölun,
verið þér allt.
Er þér gefið vald
að drepa sprota á klettinn?
Nei, lófa þína leggur þú
sem barn á móðurbrjóst
á bjargið kalt.
Þú bergir þyrstu hjarta
dögg, er titrar.
Sem eilífðarinnar upphaf
gegnum steininn
lindin sytrar.
í fylgd með þér:
Vorið
sínum laufsprota
á ljórann ber.
Ég fer
á fund við ástina
í fylgd með Jiér
og er
aldrei síðan
með sjálfum mér.
Allt lætur þetta lítið yfir sér í
fljótu bragði, en kynni að verða
til nokkurrar frambúðar. Undirrit-
uðum finnst, að hér kenni þess,
sem koma skal. íslenzk ljóðagerð
er á skemmtilegu þroskaskeiði.
Helgi Sœmundsson.
☆
Það er hressandi og styrkjandi að sökkva huganum niður í þessi
stórfengu, óbundnu ljóð fólksins. Vér erum allir höfundar og um leið
Þ^jóðir tilheyrendur þessara sagna, sem bera einkenni hvers eins af oss,
sameinuð í eitt, Þegar mér leiðist nllt annað, tek ég þjóðsögur mínar
°S les þær, [jangað til hversdagslífið kemur og kallar mig ur Jteim heimi,
setn enginn trúir að sé til.
Einar Benedihtsson t Dagskrá 1S96.