Eimreiðin - 01.01.1956, Qupperneq 83

RITSJÁ
71
gefin, prentuð á góðan pappír og
me® fjölda ágaetra mynda. Hún
er alls 286 bls. í stóru broti.
Vilbergur Júlíusson kennari er
goður rithöfundur. Hann skrifar
Ijörugan og litauðugan stíl og blæs
!«i 1 frásögnina. Þetta er vissulega
ferðasaga, einmitt mörg smá-
atyiði, nokkur skáldleg tilþrif,
■mkil frásagnargleði og næm at-
öyglisgáfa höfundar gera hana
þess virði, sem liún er. Höfundur
^erðast með skipi frá l’ilbuiy' í
^nglandi um Súezskurð til Aden,
peylon og Ástralíu. Þetta er mik-
'Ö ferðalag og margt gerist, sem í
frásögur er færandi. Hann kemst
aHa leið til Tasmaníu og fer víða
Um meginland Ástralíu.
hef einhvers staðar séð dóm
Uln þessa bók, þar sem lítið var
átið af henni. Eg er á öðru máli.
tJkin er ekki aðeins vel skrifuð
eg samin, heldur líka mjög fróð-
eS- Höfundur er laus við alla
eiðinda mærð og bollaleggingar,
oft óprýða ferðasögur, en fer
P° hvergi á hundavaði yfir, eins
mörgum, einkum brezkum
erðasöguhöfundum, hættir við að
gera.
Ég er þess íullviss, að fjöldi
"’anna hefur gagn og gaman af
a< lesa þessa fjörugu og fræðandi
terðabók.
Þorsteinn Jónsson.
Ólafur Daviðsson: ÉG LÆT
ALLT FJÚKA. Finnur Sig-
urmundsson bjó til prentun-
ar- Isafoldarprentsmiðja 1955.
, t bók þessari eru prentuð bréf
lafs Davíðssonar til föður hans,
j !a táavíðs Guðmundssonar á Hofi,
ra Reykjavík og Kaupmannahöfn
1877-1895. Ná þau til bls. 169. -
Þá er Dagbókarbrot, Reykjavík og
Kaupmannahöfn 1881—1882 til
bls. 308, og loks er Nafnaskrá. —
Stuttur formáli er eftir Finn Sig-
urmundsson landsbókavörð, og
hann liefur einnig ritað formála
fyrir hverju bréfi og margar skýr-
ingar á efni, vel og skilmerkilega
eins og honum er lagið.
Enginn getur með réttu mót-
mælt því, að þetta er mjög skemmti-
leg bók. Bréfin sýna inn í huga
liins bráðþroska manns, sem hefur
gáfur, sjálfsálit og sjálfstraust í
bezta lagi þegar á unga aldri — en
saman við blandast svo ungæðis-
háttur og skortur á lífsreynslu og
stundum nægilegri dómgreind til
mats á öðrum mönnum. Það er
auðvitað vafamál, hvort Dagbókar-
brotið hefði átt að prenta, því
nokkuð er liæpið, hvað leyfilegt er
og æskilegt að láta fjúka lengra
en milli góðkunningja. En allir
sæmilega greindir og hispurslausir
menn ættu að skilja, að þótt ung-
lingur sé berorður og dómharður,
þá ber ekki að taka það sem neinn
úrslitadóm um menn og málefni.
Mér finnst þeir mætu menn, er síð-
ar urðu fyrirmyndarklerkar eða eitt-
hvað annað gott og virðingarvert,
minnki ekkert í mínum huga við
það, sem Ólafur segir um þá óþrosk-
aða drengi og unglinga, fulla af
galsa og ýmiss konar uppátækjum.
Mér þykir gaman að þessari bók og
tek hana eins og hún er skrifuð.
Hún er ákaflega opinská og vægð-
arlaus, sýnir alveg, hvernig Ólafur
Davíðsson liefur litið á mennina
og lífið á þessum dögum.
Hún sýnir einnig, hvernig gáfað-
ir menn geta langtímum saman ver-
ið að telja sjálfum sér trú um, að