Eimreiðin - 01.09.1970, Qupperneq 20

164
EIM R EIÐIN
að, segjandi hypjaðu þig í burtu.
Onei, ég held nú ekki. Fyrst er
nú að líta á þessi blöð.“ Og
Mangi gamli benti á blöðin á
borðinu.
Og hann var heldur ekki að
liafa fyrir því að kveðja þessa pá-
fugla, eins og hann orðaði það,
senr notuðu stækkunargler til að
stauta sig gegnum gullaldarskrif
horfinna heiðursnranna. Hver
stafur, lrver krókur, lrvert strik
var til að niðurlægja þá, sem
þarna voru. Þótt þeir notuðu
gullpenna. Hans skjal var sko
skrifað með fjöðurstaf og búið að
þjóna fleiri ættliðunr.
„Láttu mig vita, ef þeir ónáða
þig“, sagði hann við Hrólf gamla
litlu síðar. Þeir verða líklega að
bjóða manni eitthvað áður en
þeir reka mann í burtu. „Þessi
sólroðni kanrbnr, þessi möl, þessi
jörð er nrín. Blessuð veri höndin,
sem rétti nrér það. Hér stóð einu
sinni gamall bær. Hér bjuggu
foreldrar mínir. Gamall nraður,
sem gekk hálfur niðrí götunni af
þrældómi og striti. Hann gróf
upp nrölina og gaf jörðinni líf af
því að lronum þótti vænt um
hana. Þá logaði ljós í litlum
glugga, sem lýsti bátskelununr
fyrir tangann alveg eins og nú.
Ég er hræddur unr að þetta
geti orðið nokkuð dýrt, Hrólfur
nrinn, þótt uppsátrið lrafi ekki
verið þér tolllrátt," mælti Mangi
ganrli, og hann fékk sér vel í nef-
ið úr pontnnni lrans Hrólfs
ganrla.
Og þarna stóð hann Mangi
ganrli á malarkambinum í sínu
bezta stássi. Gönrlu silfurlrnepptu
treyjunni sinni og rauða klútinn
unr hálsinn, sem hann notaði
bara á tyllidögum.
Jú, eitthvað sýndist honunr
Hrólfi hann breiðari á bakið og
framsettari en venjulega. Hann
var að tína smásteina úr vörinni,
þegar hann rétti úr bakinu til að
Irlusta á hann; hafði honum
lreyrzt rétt.
Jú, það var dálítið undarlegt,
en þó var ekki alveg laust við að
hönum fyndist nú allt í einu að
lrann stæði í lægri tröppu en
Mangi gamli. Alltaf hafði hon-
unr fundizt það, að hann ætti unr-
hverfið, en Mangi bara litla skúr-
inn á bak við.
En Mangi bætti við. „Ónei,
það er ekki konrið að því að við
flytjum héðan, Hrólfur minn.
Nú, ef að eittlrvað kenrur fyrir
nrig þá er stutt út í kofaskriflið.
Þú lrugar þá að draslinu nrínu
veit ég.“
Og Mangi rölti upp malar-
kambinn, góðlegur eins og alltaf,
með stafprikið sitt. En Hrólfur
ýtti bátskelinni sinni út í ládautt
lognið. Þar flaut hún, blessuð
skelin hans, á þessunr bládjúpa,
dökka kynjaspegli, þar senr allt
sneri öfugt.