Eimreiðin - 01.09.1970, Blaðsíða 39

ÁRN I THORSTEINSON
183
hjónin hurfu af landi brott, svo
liætt er við að sú list hafi farið
fyrir ofan garð og neðan hjá
barninu.
Á landfógetaheimilinu var
píanó og á það lærðu þeir bræð-
urnir Hannes og Árni að spila
hjá frú Önnu Petersen. Hannes
var nokkrum árum eldri og varð
síðan bankastjóri íslandsbanka.
Píanó er því hljóðfærið, sem Árni
lék á eftir það.
En það var önnur músík, sem
bæjarbúar þekktu betur, en það
var lúðramúsíkin. Lúði'asveit
Helga Helgasonar lék oft á góð-
viðrisdögum á Austurvelli eða
annars staðar bæjarbúum til
skemmtunar. Þetta var 6 manna
flokkur og hét Lúðurþeytarafé-
lag Reykjavíkur og var stofnað
1876. Árni tók eftir því, að lúðra-
sveitir af herskipum í höfninni,
dönskum og frönskum, sem
stundum léku í landi, voru miklu
betri, enda hver maður kunn-
áttumaður á sitt hljóðfæri. Helgi
vann þó merkilegt brautryðj-
endastarf, því að upp úr hans
litla lúðraflokki þróaðist hljóð-
færalistin og er nú orðin eins og
við þekkjum hana hjá Lúðrasveit
Reykjavíkur og Lúðrasveitinni
Svanur.
En sú rnúsík, sem fólkið var
opnast fyrir, var söngur, ekki sízt
kórsöngur. Þá var „Harpa“ Jón-
asar Helgasonar í fullu fjöri og
söng við og við undir beru lofti
bæjarbúum til skemmtunar. Þá
var útisöngur skólapilta á skóla-
tröppunum ávallt skemmtileg til-
breyting í bæjarlífinu. Flestir
bæjarbúar bjuggu þá í kvosinni
milli Þingholtsstrætis og Grjóta-
þorpsins. I lognkyrrðinni hljóm-
aði söngurinn um bæinn og veg-
farendur staðnæmdust og marg-
ir skunduðu til að hlusta. Hall-
dór Jónasson frá Eiðum hefur
lýst þessu þannig í eftirmælum
sínum um Bjarna Þorsteinsson:
„Fyrr á dögum, þegar listin var í
bernsku, var hér sannnefnt tón-
listarhungur allra söngvina; þá
þyrsti í söng og tóna. Ef einhvers-
staðar heyrðist órnur af söng eða
hljóðfæraslætti, létu menn allt
annað kyrrt liggja og þutu til úr
öllum áttum til að hlýða á.“
Þetta er rétt lýsing á þeim mús-
íkþorsta, sem þá var hjá fólki.
Þessi siður hélzt hjá karlakórum
í Reykjavík út öldina og lengur,
en nú heyrist ekki karlakór
syngja úti nema á þjóðhátíðar-
daginn eða við önnur slík tæki-
færi. Reykvíkingar eru ekki leng-
ur eins og stór fjölskylda eins og
hún var í gamla daga.
Árni Thorsteinson kom í
lærða skólann haustið 1884, þá
nýfermdur. Söngkennari skólans
var Steingrímur Johnsen, móður-
bróðir hans. Hann tók við stöð-
unni af Pétri Guðjohnsen, sem
andaðist 1877. Steingrímur fetaði
í fótspor fyrirrennara síns og lét