Eimreiðin - 01.09.1970, Blaðsíða 33

JÓLAKARFAN
177
brátt kom ég út yfir akra föður
míns og fór eftir sandgötunum
milli heiðaásanna, þar sem storm-
urinn æddi óhindraður yfir lyng-
heiðina. Hér var einmanalegt og
eyðilegt, allt var hér með gráum
lit, heiðin og hin dökku ský.
Ég man, að ég óskaði þess að
enginn væri heima hjá Lárnsi
halta. Það væri þægilegast. Þá
mundi ég skilja körfuna eftir og
flýta mér svo heim aftur. Ég vissi,
að þarna ríkti fátækt, og hreinlæt-
inu var víst heldur ekki fyrir að
fara. Það hlaut að vera leiðinlegt
fyrir þau, að ég skyldi sjá það. Þau
ættu að geta liaft allt í reglu. Það
þótti mér svo sjálfsagt. Mér varð
hugsað til reglusemi föður míns. En
ég verð að játa, að engin meðaumk-
un var í huga mínum. Fremur hitt,
að ég dæmdi þau.
Eftir hálfrar stundar gang, þar
sem ég stöðugt varð að liafa handa-
skipti til að bera þessa þungu
körfu, eða setja hana niður og
hvíla mig, gat ég eygt langt í burtu
hús Lárusar lialta. En hvað það var
einmana þarna úti á heiðinni. Því
nær sem ég kom því sterkari urðu
áhrifin af einstæðingsskapnum
þarna. Öðru rnegin náði lyngið
nærri lreim að húsinu og hinum
megin dálítil akurspilda í ræktaðri
sandjörð, og það jók aðeins á
einmanaleikann. Hér var enginn
trjágarður. Ekkert tré mildaði hið
kaldranalega umhverfi.
Það er gott, að ég á ekki heima
hér, hugsaði ég.
Húsinu var ekki haldið við.
Málningin var farin af múrstein-
unum í veggjunum, ein rúða var
brotin og tusku stungið í gatið.
Ég ætlaði að flýta mér að Ijúka
erindinu.
Enginn svaraði, þegar ég drap á
dyr, og ég var að vona, að óskir
mínar um að enginn væri heima,
ætluðu að rætast. En það fór nú á
annan veg.
Þegar ég opnaði eldhúsdyrnar,
staðnæmdist ég skelkaður. Eldhús-
ið var lítið með einum glugga móti
norðri, og birtan úr honum skein
á litla stúlku, sem rótaði með skeið
í öskuskúffunni í eldavélinni. Litla
stúlkan var grá af ösku um hend-
urnar, í framan og öll fötin henn-
ar. Auk þess hafði hún dreift ösk-
unni um gólfið, og á stólana og
borðið. Þarna var ískalt. Loftið var
fullt af ryki og ójrolandi lykt.
Ósjálfrátt tók ég eitt skref aftur
á bak. En iitla stúlkan kom til mín
og rétti mér hendina. Hún horfði
á mig með geislandi augum.
„Jól,“ sagði hún, „bráðum jól.
Ég á jólatré."
Hún dró ntig inn í eldhúsið og
benti út í eitt hornið, en þar sá ég
lítið grenitré að liálfu leyti undir
borðinu.
„Jólatréð mitt,“ sagði hún glöð
á barnamáli sínu.
Mér leið ekki vel og ég óskaði
mér langt í burtu. En samtímis
kom mér í hug: Einnig hér í þess-
ari eymd var ein sál, sem beið með
eftirvæntingu eftir jólagleðinni.
Dyrnar voru opnar inn í annað
lierbergi, og þaðan heyrðist hósti.
Það ldaut að vera svefnherbergið.
Stúlkan togaði í hendina á mér.
12