Eimreiðin - 01.09.1970, Page 32

176
EIMREIÐIN
fötin. Þannig hugsaði ég. Og svo
gekk ég inn og naut góðvildar
mömmu og öryggis og hlýju heim-
ilisins.
Kristinn var ekki heimskur.
Hann stóð sig nokkuð vel í skólan-
um. Við kepptum oft í reikningi.
En hann var fátalaður og dulur. Þó
kom það fyrir, þegar við vorum
einir, að liann opnaði lnig sinn.
Þá ræddum við um allt, sem við
ætluðum að gera, þegar við yrðum
stórir. Og það var ekkert smáræði.
Eigi að síður fann ég til yfir-
burða gagnvart honum. Var það
púki stéttahrokans, sem hafði búið
um sig í barnshuganum? Að
minnsta kosti fann ég aklrei til
með Kristni. Ég hafði ekki reynt
að setja mig í hans spor. Ég hafði
fundið til óþæginda við að horfa á
hann, en aldrei meðaumkunar.
Þar til ég fór með jólakörfuna.
Það var á Þorláksmessu. Ég var
inni í eldhúsi og horfði út um
gluggann. Út um liann sá ég, að
það gekk á með hagléljum á ökr-
unum. Mér leið vel. Daginn áður
höfðum við fengið jólaleyfið í
skólanum, og nú hlökkuðum við til
jóladaganna. Sennilega yrðu hvít
jól að Jtessu sinni. Eftirvæntingin
bjó í liuga mér.
Þá kom mamma inn.
„Að Jtessu sinni verður Jni að
fara með jólakörfuna,” sagði hún.
Ég skildi þetta. Um hver jól
hafði ég séð mömmu láta í jólakörf-
una alls konar góðgæti: steik,
smjör, flesk og margt fleira og
senda eldri bræður mína með liana.
Þeir höfðu farið út á heiðina og
fært fátæku fólki Jjessar jólakörf-
ur.
Og nú var röðin komin að mér.
Ég var ekki ánægður yfir Jjessu.
Ég var feiminn við Jrað. Mér fannst
Jjað undarlegt, að gefa fólki mat,
sem við annars umgengumst lítið.
Neyðarlegt var Jjað. Því að Jjað var
eins og við værum að segja við |)að:
„Þið getið ekki sjálf unnið fyrir
ykkur, svo að við verðum að hjálpa
ykkur til þess.“
Foreldrar mínir liöfðu kennt
mér, að bjarga mér sjálfur. Ef ég
gerði eitthvað fyrir aðra, mátti ég
ekki taka neitt fyrir Jjað. Og nú átti
ég að fara til fólks, sem ekkert hafði
til Jress unnið, og gefa Jjví mat.
Það var ekki Joægilegt. En Jjetta
sagði ég ekki við mömmu. Ég vissi,
að })á mundi hún svara: „Hugsaðu
Jjér, að Jjetta fólk hefði engan mat
á jólunum, en við gæðum okkur á
alls konar kræsingum. Það væri
ókristilegt.“
Svona var mamma.
Nú horfði hún á mig, og Jjað var
eins og hún vissi, hvað ég liugsaði
— Jjað gjörði hún alltaf.
„Það er bara Lárus halti, sem Jjú
þarft að fara til núna. Það verður
ekki erfitt fyrir J)ig.“
Hún brosti til mín, og Jjegar
mamma brosti, var ekki hægt að
koma með nein mótmæli.
Seinna um daginn liélt ég af
stað. Mamma hafði bundið klút
yfir jólakörfuna vegna snjóéljanna
og sjálfur var ég hlýlega klæddur.
Hann var hvass á norðvestan.
Fyrst gekk ég meðfram limgerði,
svo að ég hafði skjól af Jjví, en