Ægir - 01.11.1917, Side 14

166
Æ GI
önnur hliðin í fari TryggVa* sú sem mest
bar á. Maunúðarverkin sýndu hina hlið-
ina og komu einkum fram í dýravin-
áttu.
Tryggva þótti vænst um það tvent, af
þvi sem hann hafði gert, það sem áður
er nefnt, um afskiftin af Jóni Sigurssyni,
og »það sem eg hefi skrifað og unnið
fyrir d5rrin«.
Eg get þess að fuglalífið í Laufási hafi
fyrst og fremst gert Tryggva að dýravin
og oft sagði hann söguna um síðasta
fuglinn sem hann skaut, þá ungur, og
vængbrotin lóan söng: »dýrðin, dju’ðin«.
Hann gat aldrei hugsað sér að verða
fugli að meini upp frá þvi.
Hugsunarháttur íslendinga hefir mjög
breyzt siðasta mannsaldurinn, um meiri
samúð með skepnum og mannúð í lög-
gjöf og meðferð. Því veldur fyrst og
fremst einlægasti og alhafnamesti dýra-
vinurinn sem þetta land hefir eignast:
Tryggvi Gunnarsson. »Dýravinurinn« er
kærkomin bók- íslenzkri alþóð og hann
hefir um land alt unnið mikið gagn.
Tiyggvi hefir gefið hann út frá fyrstu tíð.
Hann stoínaði og dýraverndunarfélag og
studdi að bættri löggjöf á þessu sviði.
Hann var óþreytandi og sívakandi við
það slarf. Kemsl Þorsteinn Erlingsson
fagurlega að orði í Ijóðununi, sem áður
eru nefnd, er hann segir:
Og mannúð þinni mæt var þeirra sæla,
sem mega líða, þegja’ og hugsa sitl;
og það er víst: ef dýrin mættu mæla,
þá mundi verða blessað nafnið þitt«.
Sist hefði Tryggvi viljað, að því væri
gleymt, að hann var dýravinur. Og sist
vildi hann að sá bekkur stæði auður
sem hann skipaði i því rúmi.
Skyldust vinátlunni til dýranna var
ástin lil blómanna. Alþingishúsgarðurinn
var óskabarn Trjrggva Gunnarssonar. Þar
átti hann margar gleðistundir og þar
kaus hann sér legstað. Vorannir banka-
stjórans, þingmannsins, bæjarfulltrúans
og formannsins í ótal félögum voru al-
drei svo miklar, að hann mætti ekki
vera að þvi að hjúkra nýgræðingnum í
alþingishúsgarðinum. Hann vann þar öll
verk sjálfur meðan hann gat. Það voru
meslu gleðistundir hans núna síðast í
sumar, að geta setið í skjólinu og sól-
skininu og notið blómailmsins í alþing-
ishúsgarðinum. Nú er þar risið veglegt
minnismerki yfir honum.
Síðustu árin þegar kraftarnir til fram-
kvæmda úti urðu minni lagði hann meiri
rækt sjálfur við bókaútgáfu þjóðvinafé-
lagsins. Þá skrifaði hann mjög mikið
sjálfur í almanakið. Og almanakið náði
þá afarmikilli útnreiðslu meðal fólks,
upplagið var um 7000 og seldist venju-
lega upp á skömmum tíma. Tryggva þótti
fjarska vænt um það hvað almanakið
seldist vel og gerði sér mjög mikið far
um að það væri svo úr garði gert að
fólk hefði gaman og gagn af að lesa.
Honum þótti mjög vænt um þær greinar
í þvi, sem honum fanst að fólkið hefði
gagn af og má hiklaust telja Trjrggva
meðal beztu og hollustu fræðara fólks-
ins, eins og hann stjórnað: almanakinu.
Aldrei tók Trjrggvi einn eyrir fyrir störf
sín sem formaður Þjóðvinafélagsins, þau
mörgu ár sem hann var það.
Hann fann það í sumar að hann
myndi ekki geta annað því lengur. En
honum vár orðið það svo samgróið að
vera formaður Þjóðvinafélagsins og sjá
um almanak og Dýravin, að hann gat
ekki slilið sig frá þvi. Það var þinginu i
sumar til sóma að það kaus hann í einu
hljóði formann félagsins, þótt veikur væri.
Það hætti að nokkru fyrir mistök.