Ægir - 01.08.1923, Blaðsíða 11

ÆGIR
129
11.—14. júni var lyngt, en frá 15. til 26,
dags júnímánaðar áttum við við stöðuga
storma og stórsjói að stríða.
Yið urðum oft að reka fyrir drifakk-
erinu, sigla og segl biluðu og stýrið lask-
aðist. f*etta tafði fyrir okkur. Yið vorum
komnir á 19° 1' suðurbreiddar hinn 24.
júní, og héldum þaðan suðureftir því of-
langt var komið norður á bóginn. Hinn
26. á hádegi vorum við komnir suður á
19° 35' og 3 tímum síðar sáum við land.
Var það Rodriguez og þar lentum við
kl. 8 hið sama kveld.
Þessar 3 vikur, sem við höfðum verið
á sjónum á hinum litla bát voru allir
hinir rólegustu og enginn heyrðist mögla
og þjáði þó vatnsskortur oldcur alla. Hve-
nær sem auðið var söfnuðum við regn-
vatni, en daglegur skamtur af vatni var
7» af vindlingadós, 1 teskeið af niður-
soðinni mjólk tvisvar á dag og 1 kex-
kaka. 2 kyndarar (svertingjar) dóu á
ferð okkar og varð vosbúð, sem þeir
þoldu ver en við, þeim að bana. Allir
vorum við þjakaðir mjög, en góðar við-
tökur og aðhlynning hresti okkur brátt.
Vegalengd sú er bátur skipstjórans hefir
farið frá þeím stað er hann sendi S. 0. S.
skeytið til lendingarstaðarins, eru 1200—
1300 sjómilur. Svo löng leið, farin á litl-
um bát er undraverð og mun i annála
skráð.
Hrakningnr 1. stýrimanns
14 daga vatasleysi
Hinn 30. júni fundu fiskimenn frá Maur-
itius bát stýrimanns á reki út á rúmsjó.
Höfðu skipbrotsmenn þá haldið út í 25
daga og orðið að þola hungur og vosbúð.
Fyrsti stýrimaður I. C. Stewart Smith
segir ferðasögu sína svo:
Klukkan 5 e. h. hinn 9. júní missti
eg sjónir á bát skipstjórans. Veður hafði
verið þurt og vatn okkar komið að þrot-
um. Var skamtur því mjög lítill og á-
kafur þorsti sótti á menn. 4 Hindúar tóku
að drekka sjó svo lítið bar á á nóttunni
og afleiðingarnar voru dauðinn. Likun-
um var varpað útbyrðis og féll okkur
öllum þetta þungt. Pessu næst dóu 4
Englendingar og var banamein þeirra
hjartasjúkdómur. Síðast dó Hindúi, að
eins tveim tímum áður en íiskimennirnir
komu að bát okkar, björguðu okkur og
leiðbeindu milli skerja og grynninga, sem
voru með landi fram alla leið inn á
Baio du Cap.
Suðaustanstaðvindurinn var óstöðugur
og var örðugt að halda rétta stefnu, þar
sem kompás var ónýtur, en til allrar
hamingju hafði eg sextant (mælingatæki)
sem að vísu kom að litlum notum síð-
ustu 4 daga hrakningsins. Mér var það
ljóst, að landi mundi eg aldrei ná á
Roderiguez og setti því stefnu til Maur-
itius, og sá land morguninn 29. júní.
Framferði manna minna og hugrekki
var íramúrskarandi. Enginn kvartaði og
var þó matarskamtur að eins ein kex-
kaka á sólarhring og vatnsskamtur 2
matskeiðar. Annar stýrimaður og báts-
maðurinn virtust óþreytandi; dugnaður
þeirra og þrek uppörfaði alla svo, að því
verður eigi með orðum lýst.
Þegar að landi kom voru allir svo að
þrotum komnir, að þá varð að bera;
grétu þeir þá og ákölluðu guð og þökk-
uðu honum hans handleiðslu. Hið fyrsta,
sem þeir báðu um var svaladrykkur og
hið næsta, að prestur mætti koma til
þeirra. (Flestir voru kaþólsir). Þessu
næst voru allir fluttir á spitala, og var
þar hjúkrað sem auðið var.
Vatn þraut hinn 15. júni og það sem
eftir var mánaðarins voru þeir vatns-
lausir að öðru en því, sem þeir gátu
satnað í lófa sina er regnskúr kom? en
það var ekki oft,